Onze veilingpagina is tijdelijk uit de lucht maar we willen u deze tassenhangers niet onthouden. Ze worden met de hand gemaakt door Ellen van Luttikhuizen uit Vaassen. Prijs van de hanger is € 8,95 (exclusief verzendkosten). De hangers zijn allemaal voorzien van echt paardenhaar. U kunt ook een tassenhanger bestellen met haar van uw eigen paard. Voor informatie en/of bestellen kunt u mailen naar: info@roemeensepaardeninnood.nl
Momenteel wordt er achter de schermen hard gewerkt aan de voorbereidingen voor een nieuwe trip en de lancering van onze nieuwe site. Zodra er meer bekend is, zullen wij u z.s.m. informeren.
Zaterdag 28 maart organiseren wij weer een verkoopdag voor onze stichting.
U bent welkom van 10.00 tot 14.00 uur aan de Zutphenseweg 35 in Klarenbeek.
Naast 2e-hands en nieuwe paardenspullen verkopen wij ook sieraden met paardenhaar van Ellen van Luttikhuizen. Komt u ook gezellig even snuffelen?
In de ochtend van 22 oktober reist ons team naar Dortmund. Vandaag vertrekken hoefsmeden Monicka Vonk, Lucas Dijkstra en ondergetekende naar Boekarest voor ons project in de gemeente Mặgurele. We hebben een uur vertraging en besluiten onderweg in het vliegtuig te eten. We worden opgehaald door Red Panda vrijwilligster Alexandra en haar vriend. De huurauto staat een eindje van het vliegveld op ons te wachten en we stappen in een busje dat ons naar het parkeerterrein transporteert. Rond 22.00 uur rijden we eindelijk achter Alexandra aan op zoek naar ons nieuwe hotelletje in Mặgurele. Ons vaste adres is bezet met werknemers van een bouwproject. We leggen de koffers op onze kamers en drinken gezamenlijk nog een borreltje.
De volgende morgen rijden we na het ontbijt richting Mặgurele. Het is koud en regenachtig en de mensen staan vandaag niet massaal te wachten. Dat hoeft ook niet want Red Panda heeft afspraken gemaakt zodat de eigenaren en de paarden niet de hele dag in de regen hoeven te staan. We zetten onze materialen neer bij een prieel in de speeltuin van het dorp en plaatsen 2 tenten tegen de regen. Hoefsmid Gheorghita Drăgoi heeft de hoefijzers en materialen opgehaald in Gagesţi (project 3) en is de auto aan het uitpakken bij onze aankomst. Delia Pirvu en dierenarts Oana Radu zijn ook gearriveerd. Terwijl Delia de wachtlijst beheert en Monicka, Lucas en Gheorghita paarden bekappen, begint Oana met de eerste check-ups. Na 5 bezoeken in de gemeente Mặgurele loopt alles binnen een half uur op rolletjes. Het eerste paard van Monicka heeft hele lange hoeven en het valt niet mee om dit dier in één keer fatsoenlijk te bekappen. Later loopt het paardje veel beter weg dan dat hij aankwam. Ik ben altijd trots op onze smeden; ze leveren telkens weer prachtig werk af! Alle paarden die vandaag ons veld betreden, worden door onze smeden geholpen. Bij het laatste paard valt de duisternis ineens in en het wordt tijd om op te ruimen. Het koelt snel af en met de kachel op 22 ºC rijden we naar het restaurant om aldaar gezamenlijk te eten en warm te worden.
De volgende ochtend is iedereen vroeg uit de veren en na een goed ontbijt, rijden we opnieuw naar Mặgurele. We zijn verheugd over het feit dat het droog is maar in de loop van de ochtend steekt er een gemene koude wind op. Bij aankomst staan de eerste eigenaren met hun paard te wachten. Anabele probeert de gemoederen te sussen wanneer sommige mensen willen voorkruipen. We zien veel bekende gezichten met nieuwe en bekende paarden en de daarmee gepaard gaande problemen. Schrale borstkassen, slechte hoeven, halve hoefijzers en kreupelheden passeren de revue. Gelukkig constateert Oana ook veel paarden die sinds onze ‘zwarte lijst’ zijn aangekomen in gewicht en er beter uitzien dan in het begin van ons project. Lucas heeft zijn handen vol aan een broodmagere merrie die alsmaar trapt maar met een bijzondere greep en houding krijgt hij het prima voor elkaar. Monicka treft een bijzonder vernageld paard. De nagels zijn er ingeslagen alsof het een plank in de schutting betreft. Gheorghita werkt goed mee en is na al onze bezoeken een deel van ons team geworden.
Er staan niet alleen zielige paarden op het veld maar er zijn ook veel arme mensen aanwezig. Een van onze ‘vaste klanten’ is de familie Marian. Zij hebben geen luis om dood te drukken en wonen in het dorp Copăcemi. Het paard is ernstig mager en kreupel aan vier benen. Van de staat ontvangt het gezin Lei 100 (25 euro) per maand. De kinderen gaan niet naar school. Voor de hoefsmid en de dierenarts is geen geld. Voer voor het paard kunnen zij niet kopen. Doina eet in de winter de schachten van de mais. U kunt Doina steunen in ons virtuele adoptieproject op onze site.
De Europese Unie is voor deze mensen één grote ontgoocheling. Alle inwoners van de EU hebben recht op een menswaardig bestaan. Hebben de Europese leiders de zigeunerwijken van Roemenië bekeken voordat ze groen licht gaven op 1 januari 2007? Vijf miljoen mensen (25%) leven onder de armoedegrens (bestedingspatroon van minder dan 1 dollar per dag). Deze mensen leven in krotten waar geen water, elektra, verwarming en riolering aanwezig is. Sommige mensen hebben nauwelijks kleding om aan te trekken. Menswaardig bestaan is in Roemenië van ondergeschikt belang. Zelfs in Boekarest ‘wonen’ kinderen (die verslaafd zijn aan het snuiven van verf en lijm), in bittere armoede op straat en slapen in putten. De Roemeense autoriteiten bieden geen hulp. Als ze geluk hebben kunnen de kinderen aan hun situatie ontsnappen met de steun van westerse hulpverleners die zich het lot van deze kinderen aantrekken.
Gelukkig zien we in dit project weinig kinderen. Dat is positief want het betekent dat de meesten naar school gaan. In het Roemeense onderwijs is 25 jaar na de val van de muur nog steeds een grote tegenstelling te zien tussen de autochtone kinderen en die uit de Roma zigeunergemeenschappen. Ondanks de hervormingen in het land en een wet die discriminatie tegen Roma verbiedt, is de diepgewortelde haat tegen zigeuners moeilijk uit te bannen. Ongeveer tien procent van de Roemeense bevolking behoort tot de Roma bevolking. Het grootste gedeelte van de Roma heeft nauwelijks onderwijs genoten en komt door continue achterstelling moeilijk aan het werk. Ze leven van seizoenswerk op het land en van het verzamelen en verkopen van oud ijzer, plastic en afval. Kinderen worden regelmatig op pad gestuurd om te stelen en te bedelen. Hoe vraag je in deze omstandigheden aandacht voor de schrijnende situatie van de Roemeense werkpaarden? Mensen gaan voor, wordt mij wel eens verteld maar het één sluit het andere niet uit. Dieren verdienen op onze wereld ook hulp en aandacht!
De zon hangt achter een dikke laag wolken wanneer we in het avondlicht bij 6 graden terugrijden naar ons pension. We nemen een hete douche en rijden gedrieën naar het restaurant. Onze Roemeense vrienden zijn vanavond allemaal huiswaarts gekeerd. We kiezen voor een voordelige pizzanight en na een afzakkertje in ons pension neemt iedereen tevreden afscheid van de dag.
Zaterdag belooft volgens internet zonnig maar koud te worden. Bitterkoud is het en de zon is ver te zoeken. Raluca en Alexandra praten met de paardeneigenaren en iedereen gaat welgemoed aan het werk. Monicka, Lucas, Gheorghita en Vlad werken gestaag door en ontfermen zich over alle paarden die op de lijst staan. Het is nog maar 2 graden en de oostenwind uit Oekraïne wordt steeds beter voelbaar en kruipt in onze botten. Zelfs de smeden, die hard aan het werk zijn, bibberen van de kou en komen regelmatig hun handen warmen bij de oven. In november staat ons team regelmatig te zweten in een T-shirt maar deze keer valt de winter wel heel vroeg in. Niet iedereen van de lijst komt naar het werkveld vandaag. De paardeneigenaren hebben niet allemaal een warme winterjas en dichte schoenen. We kunnen het niemand kwalijk nemen met deze weersomstandigheden. Toch verschijnen er nog spontaan een aantal mensen met paarden waar we nu tijd voor hebben. Wanneer we voor de laatste keer naar de eetgelegenheid rijden om op te warmen, worden we getrakteerd op sneeuw. Het wintergevoel is compleet. Na een grondige evaluatie en het bespreken van plannen voor 2015, rijden we in de sneeuw naar een hotel vlakbij het vliegveld. We zullen de volgende ochtend vroeg uit de veren moeten voor onze terugreis naar Dortmund.
Stichting Roemeense Paarden in Nood hoopt in het nieuwe jaar ook weer op uw steun te mogen rekenen zodat we ons kunnen blijven inzetten voor mens en paard in Roemenië.
Deze reis werd volledig mogelijk gemaakt door de Moyra Stava Morena Stichting waarvoor onze hartelijke dank!
Miryam Leenaars
Het is de vijfde keer dat ik een blog schrijf aan het einde van het jaar en dat voelt best bijzonder. Het einde van het kalenderjaar is in zicht. Sinterklaas heeft plaats gemaakt voor de Kerstman en de kerstbomen worden in huis weer opgetuigd. Een mooi moment om terug te kijken op het afgelopen jaar.
Stichting Roemeense Paarden in Nood heeft in het afgelopen jaar veel paarden en hun eigenaren geholpen maar we hebben het financieel nog steeds niet gemakkelijk. We knopen de eindjes aan elkaar om doelen te kunnen bereiken. Ons project in Ganeasa is draaiende gehouden door hoefsmid Gheorghita Dragoi en dierenarts Oana Radu. In Oost-Roemenië heeft hoefsmid Sandu Coman de arme boeren geholpen door hun paarden te bekappen en te beslaan. Wij kijken tevreden terug op onze bezoeken aan de gemeente Magurele maar we hebben nog geen geschikte hoefsmid gevonden die het project kan overnemen. We zullen opnieuw op zoek moeten gaan naar een goede hoefsmid om de voortgang in project Magurele te waarborgen.
Helaas is project Murgeni nog niet van start gegaan, omdat voldoende financiële middelen ontbreken. De 1000 paarden in deze omgeving hebben onze steun hard nodig, daarom is de hulp van nieuwe sponsoren en donateurs noodzakelijk om deze dieren en hun eigenaren te helpen. Alle voorbereidingen zijn getroffen; zodra wij voldoende geld hebben ingezameld, zullen wij naar Murgeni afreizen met een veterinair team. Hoefsmid Sandu Coman en zijn zoon, kunnen ons assisteren in dit project.
Komend voorjaar organiseren wij een informatiebijeenkomst/workshop in Boekarest. Op deze manier hopen we potentiële hoefsmeden te vinden die aan onze projecten kunnen deelnemen. We gaan actief verder zoeken naar meer sponsoren en donateurs in Nederland en Roemenië om fondsen te werven voor project Murgeni. Het is mijn vurige wens om daar in 2015 te kunnen starten.
Actief lobbyen in Brussel om de opleiding hoefsmid in Roemenië van de grond te krijgen, met Europese subsidie, is een andere grote wens van onze stichting. Ook zullen we volgend jaar ons virtuele adoptieproject verder uitbouwen.
Ik hoop van harte dat u de Roemeense werkpaarden een warm hart zult blijven toedragen en dat wij ook in 2015 op uw steun mogen rekenen!
Namens het bestuur van Stichting Roemeense Paarden in Nood, wens ik u prettige feestdagen toe met een mooi uiteinde en een goed begin van het jaar 2015.
Crăciun Fericit şi la mulţi Ani!
Stichting Roemeense Paarden in Nood
Miryam Leenaars, voorzitter
Op 14 februari jl. kreeg voorzitter Leenaars nieuwe en tweedehands paardenspullen aangereikt door ruitersportwinkel Heeja in Garderen en paardenverzorgcentrum De Wildtshof in Uddel. Alle spullen zullen verkocht worden op 28 maart a.s. tijdens de 1ste verkoopdag van 2015 in Klarenbeek. Omzet komt volledig ten goede aan de Roemeense werkpaarden.
AN NOU FERICIT
Dat dieren in Roemenië weinig toekomst hebben, wisten we al. Honden waren het afgelopen jaar de ‘gebeten hond’. Ze werden door hondenvangers hardhandig van straat geplukt. Soms kwamen ze nog goed terecht bij Roemeense dierenliefhebbers of bij buitenlandse adoptiegezinnen. Vaak moesten ze het met de dood bekopen door mishandeling of door euthanasie. Als er binnen twee weken geen nieuwe baas gevonden wordt, staat een nieuwe Roemeense wet toe dat de honden afgemaakt of geëuthanaseerd worden. Ik zal u de details besparen maar dit gaat er niet al te fijnzinnig aan toe.
Ook paarden kregen het dit jaar te verduren. Ze werden soms met 200 tegelijk dood gevonden in vijvers en rivieren voor de illegale slacht. Andere paarden werden door criminele bendes geronseld en ingezet voor weerzinwekkende zaken. Dierenartsen worden omgekocht om relevante papieren te verkrijgen. Sommige slachthuizen kijken niet zo nauw en vervalsen de transport documenten. Wantoestanden werden gemeld in de Donau Delta waar nog veel wilde paarden leven. Ook worden overal in het land arme mensen van hun paard beroofd of benaderd met sluwe verkooppraatjes. De paarden maffia breidt zich snel uit en wij maken ons daar grote zorgen om. Ook het werkpaard heeft het over het algemeen slecht in Roemenië. Ze zijn regelmatig ondervoed, gewond of hebben zware hoef en/of beenproblemen terwijl ze tientallen kilometers per dag moeten afleggen. Daarnaast kent Roemenië een steeds groter wordende populatie zwerfpaarden die aan hun lot worden overgelaten.
Onze stichting blijft daarom fanatiek doorgaan met fondsen werven waarmee projecten geïnitieerd kunnen worden die het welzijn van paarden in Roemenië verbeteren. Om die reden zijn wij gestart met een virtueel adoptieproject. De eerste zeven paarden staan inmiddels te trappelen op onze site. Adopteert u ook virtueel mee? Al voor € 2,50 kunt u ons steunen. In oktober reizen we opnieuw naar Magurele om paarden te verzorgen, te bekappen en te beslaan. Ook gaan we op zoek naar een nieuwe locatie voor 2015. Eind oktober stellen 10 nieuwe paarden met hun eigenaren zich op onze site aan u voor.
Miryam
Als je Roemenië zoals ik vaak bezoekt, kom je steeds meer in aanraking met de Roemeense gewoonten. Zo horen de zonnebloempit eters in het straatbeeld thuis en kan het spuwen van de schilletjes als nationale sport gezien worden. Zigeuners die op ons werkveld staan te wachten, spugen de schillen pal voor onze voeten op de grond. Ik las deze week dat de stad Giurgiu in Zuid-Roemenië, als eerste plaats in het Oost-Europese land boetes gaat uitdelen aan mensen die schillen van zonnepitten op straat uitspuwen. Volgens de gemeente, die ruim 70.000 inwoners telt, veroorzaken de zonnebloempitspuwers een ernstige vervuiling van de parken in de stad. Veel inwoners hebben al bezwaar aangetekend tegen het plan omdat de boetes ongekend hoog zijn. Giurgiu hoopt dat veel andere gemeenten het voorbeeld zullen volgen.
Zigeunervrouwen dragen kleurrijke kleding uit hun eigen landstreek. Vooral op het platteland lopen de vrouwen, op enkele uitzonderingen na, in klederdracht. In enkele gebieden van Roemenië leven de mensen zo geïsoleerd dat ze zich er niet van bewust zijn dat ze in klederdracht rondlopen. Hoewel de westerse mode snel terrein wint bij jongeren, zijn er nog genoeg dorpjes waar streekkleding een essentieel onderdeel van de cultuur uitmaakt.
Roemenen zijn erg gastvrij. Tijdens een van onze reizen werden wij spontaan uitgenodigd bij wildvreemde mensen. Kaas, salades, brood, vlees, fruit, bier, wijn en fris staan in een handomdraai op tafel. Pas toen onze kaken op en neer gingen, was de gastvrouw tevreden. Veel Roemenen op het platteland, stoken zelf ţuică uit pruimen of appels. Het sterke goedje bevat ongeveer 45% alcohol. Het is zaak om na een of twee glaasjes de hand op het glas te leggen want anders wordt het direct weer bijgevuld.
Meer Roemeense gebruiken in de blog van juli.
Miryam
Ik laat nog even snel de honden uit alvorens Lennard arriveert voor vertrek naar vliegveld Eindhoven. Even later rijdt Monicka het erf op. Vandaag reizen hoefsmeden Monicka Vonk, Lennard van de Lagemaat en ondergetekende af naar Roemenië voor deel 5 van ons project in de gemeente Măgurele. Na een voorspoedige reis lopen we om 19.00 uur door de douanecontrole en even later zijn we samen met Raluca en Anabele van Red Panda, onderweg naar een traditioneel Roemeens restaurant. De temperatuur is zeer aangenaam en we kunnen buiten eten. Terwijl Monicka kiest voor een veilige maaltijd met Wiener schnitzel, laat Lennard zich verleiden om mamăligă met vlees te eten. Het valt hem niet tegen en hij smult er lekker van. Na het eten checken we in bij een eenvoudig maar schoon pension buiten het dorp.
De volgende ochtend staat er een Roemeens ontbijt voor ons klaar. Een bord vol schapenkaas, paprika, pepers, olijven en een reusachtige tomaat in het midden, valt niet bij iedereen in de smaak ’s morgens. Ondanks het feit dat er veel blijft liggen, zal het pension de komende dagen alsmaar hetzelfde serveren. Als we naar buiten kijken, is het weer volledig omgeslagen en het regent “cats and dogs”. Ik heb in mei nog nooit slecht weer meegemaakt in Roemenië maar voor alles moet een eerste keer zijn. Onze werktent ligt in een ander gedeelte van het land en kunnen we nu niet ophalen. We rijden naar de locatie waar de eerste vier eigenaren en paarden staan te wachten in de stromende regen. Achter ons werkveld ligt een speeltuin en daar ontdekken we een overdekt tuinhuis zonder wanden. Er kunnen twee paarden onder staan. Ik ben er van overtuigd dat we hier niet mogen staan. We bouwen alles op in de hoop dat we geen controle krijgen. Even later arriveren de Roemeense smeden Gheorghe Drăgoi en Vlad Ionut. Voor Red Panda zijn Delia en Anabele beschikbaar. Zij handelen de wachtlijst af, vertalen en helpen mij met hand- en spandiensten. Delia heeft contact gehad met de loco-burgemeester over een schuilplaats maar zij is niet teruggebeld en er is niets geregeld. Wanneer iedereen onder een paard staat, rijd ik met Delia naar Zuid–Boekarest om dierenarts Oana Radu op te halen bij het tramstation. We brengen haar naar de werkplek en vervolgen onze weg om boodschappen en een partytent (tegen de regen) te halen. Onderweg bellen we de secretaresse van de loco-burgemeester en leggen uit dat we onder het prieel werken met dit slechte weer. Het lijkt alsof ze niet snapt wat we bedoelen maar ze zal het doorgeven aan haar baas.
Op een paar magere en schrale paarden na, zien de paarden er redelijk tot goed uit. Ook in Roemenië is de winter mild geweest en dat laat zich direct zien. Alle paarden zijn wel min of meer kreupel. Een paard met een fractuur in het kootbeen, helpen we zo goed mogelijk. We hopen dat de eigenaar bereid is om hem een tijd op rust te zetten. Monicka en Lennard werken gestaag door en hebben er zichtbaar lol in. Ze moeten even wennen aan de luidruchtige mensen. Een paard dat een stapje verkeerd zet, wordt door alle omstanders toegejuicht met hoooo, hoooo en prrrrr. Ik hoor het al lang niet meer maar ik kan me voorstellen dat dit op de eerste dag vreemd overkomt. Vanaf 16.00 uur wordt er gewaarschuwd voor code oranje. Er is meer regen op komst en er zal een storm opsteken. Om 17.30 uur zijn we klaar en opgeruimd en druipen we letterlijk af naar het enige restaurant in Măgurele. De kachel staat aan en met een lekkere maaltijd zijn we het natte leed snel vergeten.
De volgende dag begint zonnig en de blauwe lucht lacht ons toe. Opgewekt rijden we naar de locatie waar we Delia aantreffen in een verhitte discussie met paardeneigenaren. Dit is altijd hetzelfde liedje en kost veel tijd. Discussiëren en het vooral niet met elkaar eens zijn, horen bij de gebruiken van het land. Wij zijn te gast, passen ons aan en accepteren het maar. Oana start met de check-ups, de smeden slijpen ondertussen hun kapmessen. Wanneer de potcovari eindelijk alle vier een paard toegewezen hebben gekregen, start ik met mijn interviews. Om meer geld te genereren voor onze projecten, lanceren we deze zomer digitale adoptie op onze site. Ik vraag elke eigenaar naar de naam van de plaatselijke hoefsmid. Iedereen kent hem maar beslaat zijn paard tijdens onze afwezigheid liever zelf. Men zegt dat de smid wreed is en zeer paardonvriendelijk. Wij vinden regelmatig dat de zigeuners ruw met hun paarden omgaan. Wanneer zij een hoefsmid gemeen en tiranniek vinden, zegt dat heel wat. Daarna rijd ik met Delia naar een afgesproken plek om de door ons bestelde medicijnen mee te nemen en halen en passant boodschappen voor de lunch. Wederom gooit een enorme bui roet in het eten en we zijn blij met het tuinhuisje en de tent. Net wanneer Lennard aan een nieuw paard begint, meldt zich een ernstig kreupel paard met hoefkanker. Monicka gaat samen met Oana aan de slag en helpt het paard zo goed mogelijk. De eigenaar geeft aan voor de behandeling geen geld te hebben en zal het paard waarschijnlijk binnenkort achterlaten in de berm. Arm zijn in Roemenië is triest en hard en voor ons niet te bevatten.
’s Avonds eten we met de Nederlandse equipe in het restaurant. Wanneer we hebben afgerekend, komt er een Roemeense man op ons tafeltje af. Hij heeft ’s middags gevoetbald naast de speeltuin en wil zijn waardering voor ons prachtige werk omzetten in een drankje. Monicka en Lennard bestellen een biertje. Ik houd het bij koffie. Sinds Roemenië een zero tolerance beleid heeft met alcohol, neem ik geen enkel risico meer. Een discussie met de Roemeense politie verhoogt de feestvreugde namelijk niet. Buitenlanders die een of twee glazen gedronken hebben, zijn vaak hun rijbewijs voor 3 maanden kwijt. Wij schetsen hem het probleem m.b.t. het vinden van een geschikte hoefsmid voor ons project en hij belooft ons om morgen te gaan informeren binnen zijn netwerk.
Na het ontbijt, kijken we weer tegen een bewolkte lucht aan. Voorlopig is het droog en we beginnen de dag goedgemutst. De hoefsmid die soms samenwerkt met Oana en haar baas Vadim, komt deze morgen en heeft beloofd om een paard te beslaan. We zijn blij met de extra hulp. De vreugde wordt echter snel getemperd. Wanneer hij aankomt, start hij ogenblikkelijk een discussie met onze smeden over het bekappen en ons Nederlandse beslag. Overleg tussen vakgenoten kan zeer zinvol zijn maar niet op het werkveld met alle wachtende mensen om ons heen. Ik distantieer me ervan en dat voelt hij volgens mij haarfijn aan. Wanneer hij uiteindelijk vertrekt, heeft hij alleen maar veel vertraging veroorzaakt. Monicka, Lennard en Gheorghita (Vlad is er vandaag niet bij) doen hun uiterste best om de schade in te halen en het lukt ze om de wachtlijst volledig af te werken. De Roemeense man meldt zich met een naam van een hoefsmid uit een naburig dorp. De hoefsmid verschijnt een uurtje later ten tonele. Het is een ongeïnteresseerde man van 46 jaar die niets denkt te kunnen leren van onze Nederlandse smeden. Bovendien blijkt hij de hardvochtige smid te zijn. We nemen snel afscheid van hem.
Ik loop naar voren en zie opeens twee politieagenten onze kant op komen lopen. Ze sommeren ons om het prieel stantepede te verlaten in opdracht van de burgemeester. Gelukkig hebben we op de eerste dag indirect de loco-burgemeester geïnformeerd maar dat geeft geen garantie voor goedkeuring. De burgemeester en loco-burgemeester zijn geen vrienden en dat betekent op voorhand dat ze het niet met elkaar eens zijn. Na het overmatig gebruik van de telefoon, hoeven we de spullen niet te verkassen als we beloven om alles grondig schoon te maken en netjes achter te laten. Later in de middag verschijnt er opeens een eigenaar die we gisteren ook al gezien hebben. Hij is aanwezig met een ander paard en staat niet op de wachtlijst. Gheorghita blijkt een andere agenda dan wij te hebben. Er ontstaat een heftige discussie tussen Gheorghita en Oana en ik hoor later van haar dat deze man de paarden verkoopt met ons mooie beslag. We royeren hem direct van de lijst en laten hem weten dat hij de volgende keer niet meer welkom is. Hij knijpt ertussen uit als een dief in de nacht. Gheorghita krijgt de wind van voren. We zijn hier om arme mensen en hulpbehoevende paarden te helpen en niet om een handelaar een plezier te doen. We praten alles goed uit en vertrekken naar het restaurant. Tijdens het eten belt de collega hoefsmid van Oana om excuses aan te bieden voor zijn gedrag ’s morgens. Op de valreep toch nog een aardige geste die ik niet meer verwacht had. Na een aangename avond is het tijd om afscheid te nemen van onze Roemeense vrienden. De reis is voorbij gevlogen en we hebben het naast de werkzaamheden, erg gezellig gehad. Op zaterdag is iedereen tussen 18.00 uur en 19.00 uur weer veilig thuis.
In het najaar zullen Nederlandse smeden opnieuw Măgurele bezoeken om paarden te helpen. Planning en bijzonderheden volgen nog.
Miryam