Ik laat nog even snel de honden uit alvorens Lennard arriveert voor vertrek naar vliegveld Eindhoven. Even later rijdt Monicka het erf op. Vandaag reizen hoefsmeden Monicka Vonk, Lennard van de Lagemaat en ondergetekende af naar Roemenië voor deel 5 van ons project in de gemeente Măgurele. Na een voorspoedige reis lopen we om 19.00 uur door de douanecontrole en even later zijn we samen met Raluca en Anabele van Red Panda, onderweg naar een traditioneel Roemeens restaurant. De temperatuur is zeer aangenaam en we kunnen buiten eten. Terwijl Monicka kiest voor een veilige maaltijd met Wiener schnitzel, laat Lennard zich verleiden om mamăligă met vlees te eten. Het valt hem niet tegen en hij smult er lekker van. Na het eten checken we in bij een eenvoudig maar schoon pension buiten het dorp.
De volgende ochtend staat er een Roemeens ontbijt voor ons klaar. Een bord vol schapenkaas, paprika, pepers, olijven en een reusachtige tomaat in het midden, valt niet bij iedereen in de smaak ’s morgens. Ondanks het feit dat er veel blijft liggen, zal het pension de komende dagen alsmaar hetzelfde serveren. Als we naar buiten kijken, is het weer volledig omgeslagen en het regent “cats and dogs”. Ik heb in mei nog nooit slecht weer meegemaakt in Roemenië maar voor alles moet een eerste keer zijn. Onze werktent ligt in een ander gedeelte van het land en kunnen we nu niet ophalen. We rijden naar de locatie waar de eerste vier eigenaren en paarden staan te wachten in de stromende regen. Achter ons werkveld ligt een speeltuin en daar ontdekken we een overdekt tuinhuis zonder wanden. Er kunnen twee paarden onder staan. Ik ben er van overtuigd dat we hier niet mogen staan. We bouwen alles op in de hoop dat we geen controle krijgen. Even later arriveren de Roemeense smeden Gheorghe Drăgoi en Vlad Ionut. Voor Red Panda zijn Delia en Anabele beschikbaar. Zij handelen de wachtlijst af, vertalen en helpen mij met hand- en spandiensten. Delia heeft contact gehad met de loco-burgemeester over een schuilplaats maar zij is niet teruggebeld en er is niets geregeld. Wanneer iedereen onder een paard staat, rijd ik met Delia naar Zuid–Boekarest om dierenarts Oana Radu op te halen bij het tramstation. We brengen haar naar de werkplek en vervolgen onze weg om boodschappen en een partytent (tegen de regen) te halen. Onderweg bellen we de secretaresse van de loco-burgemeester en leggen uit dat we onder het prieel werken met dit slechte weer. Het lijkt alsof ze niet snapt wat we bedoelen maar ze zal het doorgeven aan haar baas.
Op een paar magere en schrale paarden na, zien de paarden er redelijk tot goed uit. Ook in Roemenië is de winter mild geweest en dat laat zich direct zien. Alle paarden zijn wel min of meer kreupel. Een paard met een fractuur in het kootbeen, helpen we zo goed mogelijk. We hopen dat de eigenaar bereid is om hem een tijd op rust te zetten. Monicka en Lennard werken gestaag door en hebben er zichtbaar lol in. Ze moeten even wennen aan de luidruchtige mensen. Een paard dat een stapje verkeerd zet, wordt door alle omstanders toegejuicht met hoooo, hoooo en prrrrr. Ik hoor het al lang niet meer maar ik kan me voorstellen dat dit op de eerste dag vreemd overkomt. Vanaf 16.00 uur wordt er gewaarschuwd voor code oranje. Er is meer regen op komst en er zal een storm opsteken. Om 17.30 uur zijn we klaar en opgeruimd en druipen we letterlijk af naar het enige restaurant in Măgurele. De kachel staat aan en met een lekkere maaltijd zijn we het natte leed snel vergeten.
De volgende dag begint zonnig en de blauwe lucht lacht ons toe. Opgewekt rijden we naar de locatie waar we Delia aantreffen in een verhitte discussie met paardeneigenaren. Dit is altijd hetzelfde liedje en kost veel tijd. Discussiëren en het vooral niet met elkaar eens zijn, horen bij de gebruiken van het land. Wij zijn te gast, passen ons aan en accepteren het maar. Oana start met de check-ups, de smeden slijpen ondertussen hun kapmessen. Wanneer de potcovari eindelijk alle vier een paard toegewezen hebben gekregen, start ik met mijn interviews. Om meer geld te genereren voor onze projecten, lanceren we deze zomer digitale adoptie op onze site. Ik vraag elke eigenaar naar de naam van de plaatselijke hoefsmid. Iedereen kent hem maar beslaat zijn paard tijdens onze afwezigheid liever zelf. Men zegt dat de smid wreed is en zeer paardonvriendelijk. Wij vinden regelmatig dat de zigeuners ruw met hun paarden omgaan. Wanneer zij een hoefsmid gemeen en tiranniek vinden, zegt dat heel wat. Daarna rijd ik met Delia naar een afgesproken plek om de door ons bestelde medicijnen mee te nemen en halen en passant boodschappen voor de lunch. Wederom gooit een enorme bui roet in het eten en we zijn blij met het tuinhuisje en de tent. Net wanneer Lennard aan een nieuw paard begint, meldt zich een ernstig kreupel paard met hoefkanker. Monicka gaat samen met Oana aan de slag en helpt het paard zo goed mogelijk. De eigenaar geeft aan voor de behandeling geen geld te hebben en zal het paard waarschijnlijk binnenkort achterlaten in de berm. Arm zijn in Roemenië is triest en hard en voor ons niet te bevatten.
’s Avonds eten we met de Nederlandse equipe in het restaurant. Wanneer we hebben afgerekend, komt er een Roemeense man op ons tafeltje af. Hij heeft ’s middags gevoetbald naast de speeltuin en wil zijn waardering voor ons prachtige werk omzetten in een drankje. Monicka en Lennard bestellen een biertje. Ik houd het bij koffie. Sinds Roemenië een zero tolerance beleid heeft met alcohol, neem ik geen enkel risico meer. Een discussie met de Roemeense politie verhoogt de feestvreugde namelijk niet. Buitenlanders die een of twee glazen gedronken hebben, zijn vaak hun rijbewijs voor 3 maanden kwijt. Wij schetsen hem het probleem m.b.t. het vinden van een geschikte hoefsmid voor ons project en hij belooft ons om morgen te gaan informeren binnen zijn netwerk.
Na het ontbijt, kijken we weer tegen een bewolkte lucht aan. Voorlopig is het droog en we beginnen de dag goedgemutst. De hoefsmid die soms samenwerkt met Oana en haar baas Vadim, komt deze morgen en heeft beloofd om een paard te beslaan. We zijn blij met de extra hulp. De vreugde wordt echter snel getemperd. Wanneer hij aankomt, start hij ogenblikkelijk een discussie met onze smeden over het bekappen en ons Nederlandse beslag. Overleg tussen vakgenoten kan zeer zinvol zijn maar niet op het werkveld met alle wachtende mensen om ons heen. Ik distantieer me ervan en dat voelt hij volgens mij haarfijn aan. Wanneer hij uiteindelijk vertrekt, heeft hij alleen maar veel vertraging veroorzaakt. Monicka, Lennard en Gheorghita (Vlad is er vandaag niet bij) doen hun uiterste best om de schade in te halen en het lukt ze om de wachtlijst volledig af te werken. De Roemeense man meldt zich met een naam van een hoefsmid uit een naburig dorp. De hoefsmid verschijnt een uurtje later ten tonele. Het is een ongeïnteresseerde man van 46 jaar die niets denkt te kunnen leren van onze Nederlandse smeden. Bovendien blijkt hij de hardvochtige smid te zijn. We nemen snel afscheid van hem.
Ik loop naar voren en zie opeens twee politieagenten onze kant op komen lopen. Ze sommeren ons om het prieel stantepede te verlaten in opdracht van de burgemeester. Gelukkig hebben we op de eerste dag indirect de loco-burgemeester geïnformeerd maar dat geeft geen garantie voor goedkeuring. De burgemeester en loco-burgemeester zijn geen vrienden en dat betekent op voorhand dat ze het niet met elkaar eens zijn. Na het overmatig gebruik van de telefoon, hoeven we de spullen niet te verkassen als we beloven om alles grondig schoon te maken en netjes achter te laten. Later in de middag verschijnt er opeens een eigenaar die we gisteren ook al gezien hebben. Hij is aanwezig met een ander paard en staat niet op de wachtlijst. Gheorghita blijkt een andere agenda dan wij te hebben. Er ontstaat een heftige discussie tussen Gheorghita en Oana en ik hoor later van haar dat deze man de paarden verkoopt met ons mooie beslag. We royeren hem direct van de lijst en laten hem weten dat hij de volgende keer niet meer welkom is. Hij knijpt ertussen uit als een dief in de nacht. Gheorghita krijgt de wind van voren. We zijn hier om arme mensen en hulpbehoevende paarden te helpen en niet om een handelaar een plezier te doen. We praten alles goed uit en vertrekken naar het restaurant. Tijdens het eten belt de collega hoefsmid van Oana om excuses aan te bieden voor zijn gedrag ’s morgens. Op de valreep toch nog een aardige geste die ik niet meer verwacht had. Na een aangename avond is het tijd om afscheid te nemen van onze Roemeense vrienden. De reis is voorbij gevlogen en we hebben het naast de werkzaamheden, erg gezellig gehad. Op zaterdag is iedereen tussen 18.00 uur en 19.00 uur weer veilig thuis.
In het najaar zullen Nederlandse smeden opnieuw Măgurele bezoeken om paarden te helpen. Planning en bijzonderheden volgen nog.
Miryam