In de ochtend van 22 oktober reist ons team naar Dortmund. Vandaag vertrekken hoefsmeden Monicka Vonk, Lucas Dijkstra en ondergetekende naar Boekarest voor ons project in de gemeente Mặgurele. We hebben een uur vertraging en besluiten onderweg in het vliegtuig te eten. We worden opgehaald door Red Panda vrijwilligster Alexandra en haar vriend. De huurauto staat een eindje van het vliegveld op ons te wachten en we stappen in een busje dat ons naar het parkeerterrein transporteert. Rond 22.00 uur rijden we eindelijk achter Alexandra aan op zoek naar ons nieuwe hotelletje in Mặgurele. Ons vaste adres is bezet met werknemers van een bouwproject. We leggen de koffers op onze kamers en drinken gezamenlijk nog een borreltje.
De volgende morgen rijden we na het ontbijt richting Mặgurele. Het is koud en regenachtig en de mensen staan vandaag niet massaal te wachten. Dat hoeft ook niet want Red Panda heeft afspraken gemaakt zodat de eigenaren en de paarden niet de hele dag in de regen hoeven te staan. We zetten onze materialen neer bij een prieel in de speeltuin van het dorp en plaatsen 2 tenten tegen de regen. Hoefsmid Gheorghita Drăgoi heeft de hoefijzers en materialen opgehaald in Gagesţi (project 3) en is de auto aan het uitpakken bij onze aankomst. Delia Pirvu en dierenarts Oana Radu zijn ook gearriveerd. Terwijl Delia de wachtlijst beheert en Monicka, Lucas en Gheorghita paarden bekappen, begint Oana met de eerste check-ups. Na 5 bezoeken in de gemeente Mặgurele loopt alles binnen een half uur op rolletjes. Het eerste paard van Monicka heeft hele lange hoeven en het valt niet mee om dit dier in één keer fatsoenlijk te bekappen. Later loopt het paardje veel beter weg dan dat hij aankwam. Ik ben altijd trots op onze smeden; ze leveren telkens weer prachtig werk af! Alle paarden die vandaag ons veld betreden, worden door onze smeden geholpen. Bij het laatste paard valt de duisternis ineens in en het wordt tijd om op te ruimen. Het koelt snel af en met de kachel op 22 ºC rijden we naar het restaurant om aldaar gezamenlijk te eten en warm te worden.
De volgende ochtend is iedereen vroeg uit de veren en na een goed ontbijt, rijden we opnieuw naar Mặgurele. We zijn verheugd over het feit dat het droog is maar in de loop van de ochtend steekt er een gemene koude wind op. Bij aankomst staan de eerste eigenaren met hun paard te wachten. Anabele probeert de gemoederen te sussen wanneer sommige mensen willen voorkruipen. We zien veel bekende gezichten met nieuwe en bekende paarden en de daarmee gepaard gaande problemen. Schrale borstkassen, slechte hoeven, halve hoefijzers en kreupelheden passeren de revue. Gelukkig constateert Oana ook veel paarden die sinds onze ‘zwarte lijst’ zijn aangekomen in gewicht en er beter uitzien dan in het begin van ons project. Lucas heeft zijn handen vol aan een broodmagere merrie die alsmaar trapt maar met een bijzondere greep en houding krijgt hij het prima voor elkaar. Monicka treft een bijzonder vernageld paard. De nagels zijn er ingeslagen alsof het een plank in de schutting betreft. Gheorghita werkt goed mee en is na al onze bezoeken een deel van ons team geworden.
Er staan niet alleen zielige paarden op het veld maar er zijn ook veel arme mensen aanwezig. Een van onze ‘vaste klanten’ is de familie Marian. Zij hebben geen luis om dood te drukken en wonen in het dorp Copăcemi. Het paard is ernstig mager en kreupel aan vier benen. Van de staat ontvangt het gezin Lei 100 (25 euro) per maand. De kinderen gaan niet naar school. Voor de hoefsmid en de dierenarts is geen geld. Voer voor het paard kunnen zij niet kopen. Doina eet in de winter de schachten van de mais. U kunt Doina steunen in ons virtuele adoptieproject op onze site.
De Europese Unie is voor deze mensen één grote ontgoocheling. Alle inwoners van de EU hebben recht op een menswaardig bestaan. Hebben de Europese leiders de zigeunerwijken van Roemenië bekeken voordat ze groen licht gaven op 1 januari 2007? Vijf miljoen mensen (25%) leven onder de armoedegrens (bestedingspatroon van minder dan 1 dollar per dag). Deze mensen leven in krotten waar geen water, elektra, verwarming en riolering aanwezig is. Sommige mensen hebben nauwelijks kleding om aan te trekken. Menswaardig bestaan is in Roemenië van ondergeschikt belang. Zelfs in Boekarest ‘wonen’ kinderen (die verslaafd zijn aan het snuiven van verf en lijm), in bittere armoede op straat en slapen in putten. De Roemeense autoriteiten bieden geen hulp. Als ze geluk hebben kunnen de kinderen aan hun situatie ontsnappen met de steun van westerse hulpverleners die zich het lot van deze kinderen aantrekken.
Gelukkig zien we in dit project weinig kinderen. Dat is positief want het betekent dat de meesten naar school gaan. In het Roemeense onderwijs is 25 jaar na de val van de muur nog steeds een grote tegenstelling te zien tussen de autochtone kinderen en die uit de Roma zigeunergemeenschappen. Ondanks de hervormingen in het land en een wet die discriminatie tegen Roma verbiedt, is de diepgewortelde haat tegen zigeuners moeilijk uit te bannen. Ongeveer tien procent van de Roemeense bevolking behoort tot de Roma bevolking. Het grootste gedeelte van de Roma heeft nauwelijks onderwijs genoten en komt door continue achterstelling moeilijk aan het werk. Ze leven van seizoenswerk op het land en van het verzamelen en verkopen van oud ijzer, plastic en afval. Kinderen worden regelmatig op pad gestuurd om te stelen en te bedelen. Hoe vraag je in deze omstandigheden aandacht voor de schrijnende situatie van de Roemeense werkpaarden? Mensen gaan voor, wordt mij wel eens verteld maar het één sluit het andere niet uit. Dieren verdienen op onze wereld ook hulp en aandacht!
De zon hangt achter een dikke laag wolken wanneer we in het avondlicht bij 6 graden terugrijden naar ons pension. We nemen een hete douche en rijden gedrieën naar het restaurant. Onze Roemeense vrienden zijn vanavond allemaal huiswaarts gekeerd. We kiezen voor een voordelige pizzanight en na een afzakkertje in ons pension neemt iedereen tevreden afscheid van de dag.
Zaterdag belooft volgens internet zonnig maar koud te worden. Bitterkoud is het en de zon is ver te zoeken. Raluca en Alexandra praten met de paardeneigenaren en iedereen gaat welgemoed aan het werk. Monicka, Lucas, Gheorghita en Vlad werken gestaag door en ontfermen zich over alle paarden die op de lijst staan. Het is nog maar 2 graden en de oostenwind uit Oekraïne wordt steeds beter voelbaar en kruipt in onze botten. Zelfs de smeden, die hard aan het werk zijn, bibberen van de kou en komen regelmatig hun handen warmen bij de oven. In november staat ons team regelmatig te zweten in een T-shirt maar deze keer valt de winter wel heel vroeg in. Niet iedereen van de lijst komt naar het werkveld vandaag. De paardeneigenaren hebben niet allemaal een warme winterjas en dichte schoenen. We kunnen het niemand kwalijk nemen met deze weersomstandigheden. Toch verschijnen er nog spontaan een aantal mensen met paarden waar we nu tijd voor hebben. Wanneer we voor de laatste keer naar de eetgelegenheid rijden om op te warmen, worden we getrakteerd op sneeuw. Het wintergevoel is compleet. Na een grondige evaluatie en het bespreken van plannen voor 2015, rijden we in de sneeuw naar een hotel vlakbij het vliegveld. We zullen de volgende ochtend vroeg uit de veren moeten voor onze terugreis naar Dortmund.
Stichting Roemeense Paarden in Nood hoopt in het nieuwe jaar ook weer op uw steun te mogen rekenen zodat we ons kunnen blijven inzetten voor mens en paard in Roemenië.
Deze reis werd volledig mogelijk gemaakt door de Moyra Stava Morena Stichting waarvoor onze hartelijke dank!
Miryam Leenaars
