Het is dinsdag 8 mei als hoefsmeden Jacco van Doorn en Gerti Klasens om kwart over vier ’s morgens mijn erf oprijden. Na een kopje koffie toeren we gezamenlijk naar luchthaven Brussel Zaventem. Onze vlucht vertrekt op tijd en een paar uur later landen we op de internationale luchthaven van Boekarest. Het huren van de auto gaat gepaard met de gebruikelijke bureaucratie en kost veel tijd. Uiteindelijk pakt het wachten vruchtbaar voor ons uit want de medewerker regelt, zonder bijbetaling, een auto met heel veel bagageruimte. Dat komt gedurende onze hele projectweek goed van pas. De jongens maken kennis met dierenarts Oana Radu en hoefsmid Gheorghe Drăgoi. Met twee auto’s vertrekken we richting Gặgesti. We komen om half acht aan en worden hartelijk ontvangen door Hannah Smit van de stichting Noi şi Voi en de jongeren met een verstandelijke beperking, die op de zorgboerderij wonen. Hannah heeft een lekkere maaltijdsalade voor ons gemaakt. Na een gezellige avond, gaat iedereen naar boven en zoekt zijn of haar ‘mandje’ op. Ik ben een slechte slaper en Hannah heeft voor mij een caravan klaargezet. Zo kom ik hopelijk deze week toch nog aan een beetje slapen toe.
De volgende dag zetten we na het ontbijt de materialen voor de theorie klaar. We zullen de eerste twee dagen werken op de zorgboerderij. We maken kennis met de smeden Sandu en Gigi en dierenarts Bejan. Jacco, Gerti en Oana starten met de anatomie van de hoef en het onderbeen. Ook onze hoefsmid Gheorghe volgt de theorie. Hannah en ik rijden naar Murgeni om boodschappen te doen en aan te kloppen bij dierenarts Bachrim van de veterinaire staatskliniek. Hij heeft een kandidaat hoefsmid voor ons project om in te schrijven. De smid in kwestie wil geld ontvangen anders komt hij niet. Als hij geen gratis training wenst, dan moeten we daar vrede mee hebben. We gaan hem niet dwingen om mee te doen. Bachrim zegt dat hij geen zigeunersmid wil vragen omdat ze niet te vertrouwen zijn. Wij vinden dit een vooroordeel. We hebben immers in Gặneasa andere ervaringen opgedaan. Ook Bejan vindt het onzinnig, als we hem later vertellen dat we geen smid in Murgeni hebben kunnen scoren. Hij gaat informeren voor deel twee in juli. ’s Middags wordt er gewerkt in de zon. De temperatuur is mild vandaag. Jacco en Gerti demonstreren het bekappen van een hoef waarna de smeden, alsmede Bejan, ook een hoef mogen bekappen. Uiteraard zijn de waakzame ogen van onze jongens voortdurend overal tegelijk aanwezig. ’s Avonds is het mijn beurt om te koken en we eten bami met een Roemeense touch! De jongeren ravotten met Jacco en Gerti dat het een lieve lust is. Ze gieren het uit van de pret.
Op donderdagmorgen staat alles klaar voor de theorie maar de cursisten laten nog even op zich wachten. Later blijkt dat Bejan bij het slachthuis een onderbeen heeft geregeld voor de les. Gerti ontleedt het been zodat spieren en pezen zichtbaar worden. Mooier lesmateriaal is er eigenlijk niet. Hannah en ik rijden nog maar eens naar Murgeni. Er staat een barbecue gepland voor vanavond en we hebben de nodige etenswaren nodig. In Murgeni is de keus in de winkels zeer beperkt maar we slagen erin vlees en verse groente te vinden. Bij terugkomst staat de klas in de schaduw achter de stallen te werken. Een verstandige keus want het is warm vandaag. Sandu, Gigi en Bejan behandelen allemaal een eigen paard en Jacco, Gerti en Gheorghe begeleiden het geheel. Voor Gheorghe is dit een enorme opsteker. Hij vindt het prachtig om deel uit te maken van het Nederlandse team.
Op vrijdag wordt er ’s morgens tijdens het ontbijt gezongen want ik ben jarig. We rijden naar de veterinaire staatskliniek in Barlad. Hier werkt Bejan en we mogen de praktijk in de tuin uitvoeren. De theorie mag in de presentatiezaal van de kliniek gehouden worden. Er zijn veel geïnteresseerden vandaag en er melden zich ook een aantal nieuwe smeden. Sandu woont in de buurt van de zorgboerderij en is met ons meegereisd.
Na de theorie geven Jacco en Gerti opnieuw een demonstratie. Een van de Roemeense smeden is het met een aantal zaken niet eens. Oana vertaalt zijn gesputter en we spreken af dat we na de lunch zijn paard zullen bekijken. We vergeten zijn naam te noteren en noemen hem voorlopig Petje.
Bejan heeft een heerlijke lunch geregeld en met een goed gevulde buik beginnen we aan het middaggedeelte in de tuin. Sandu, Gigi, Gheorghe en de nieuwe smeden Marius en Alexandru bekappen een paard en onze jongens geven les en controleren voortdurend. Iets later meldt Petje zich met een van zijn paarden. De discussie start opnieuw maar je kunt aan alles merken dat hij gepassioneerd is en graag iets wil leren.
Er meldt zich een zigeuner met een broodmager paard. Het paardje heet Viorel en zit onder de schimmel. Viorel is een hoopje ellende. Hij moet iedere dag een zware kar trekken en krijgt als beloning nauwelijks te eten. Van mijn katholieke opvoeding is niet veel overgebleven want ik noem mezelf tegenwoordig humanist. Nu ik paardje Viorel bekijk, vraag ik me oprecht af of er toch ergens een paardenhemel bestaat, waar hij schadeloos gesteld wordt voor al dit lijden. Welk levend wezen verdient dit afschuwelijke leed? We proberen de eigenaar uit te leggen dat een auto zonder benzine ook niet loopt. De eigenaar zegt dat het paardje zonneallergie heeft en daarom na het werken niet buiten mag staan. Ze zetten hem met een beetje gras en een emmer water in een hok. Op mijn vraag of hij tijdens het werken geen last heeft van de zonneallergie, heeft de eigenaar geen antwoord. Hij steekt een sigaret op en loopt weg. Oana en ik rennen achter hem aan. Oana vertelt hem dat het paard schimmel heeft. We maken een deal met hem. Als hij zorgt dat Viorel er in juli beter uitziet, krijgt hij van ons de behandeling gratis. Hij gaat schoorvoetend akkoord. Hij heeft geen telefoon maar Bejan weet waar hij woont. Ik zal de medicijnen vanuit Nederland meenemen; in Roemenië is deze vloeistof schreeuwend duur.
In deze regio kopen de zigeuners paarden door ze aan te spannen voor acht karren met twintig mensen aan boord. Het paard krijgt ervan langs met de zweep en kan nu tonen of het een vechter is of niet. Alleen het brein van een mens kan zulke gruwelijke daden bedenken. Vreselijk!
’s Avonds nodig ik ons team, evenals Hannah en Sandu, uit om te eten in een pizzeria vanwege mijn verjaardag. Na een knusse avond keren we terug naar de zorgboerderij.
Op de laatste werkdag rijden we ’s morgens wederom naar Barlad. Iedereen is goedgemutst en heeft zin in de dag die komen gaat. De tuin ligt er verlaten bij. Ik ben gewend aan deze gang van zaken; het komt altijd weer goed. Even later verschijnt Gigi. Hij belt een paar mensen en na een kwartier puilt het buitengedeelte van de kliniek weer uit van de mensen en de paarden. Het regent ‘poefi de plop’ (zaadpluizen van de populier) die in mijn haar blijven kleven.
Sorin alias Petje is weer aanwezig met een paard. Gerti neemt hem op sleeptouw; hij raakt meer en meer enthousiast over onze manier van werken. Bij de poort meldt zich een zigeuner met een zielig paard. Het paardje loopt vreselijk kreupel en Jacco besluit om hem zelf te bekappen en te beslaan. We begrijpen al snel waarom het beestje strompelt. Alle nagels zijn binnen de witte lijn geslagen. Na de behandeling loopt de viervoeter een heel stuk beter weg en weten wij weer waar we het allemaal voor doen.
‘s Avonds barbecueën we met een uitgebreider assortiment boodschappen uit Barlad. De volgende morgen laden we de auto’s, nemen afscheid van Hannah en de jongeren en gaan op weg naar Boekarest. Na anderhalf uur stopt de auto van Gheorghe ermee. We slepen hem naar de dichtstbijzijnde benzinepomp. Met pijn in mijn hart moeten we hem achterlaten want anders missen wij onze vlucht. Later horen we dat hij met de sleepwagen terug naar Barlad gebracht is. Onze vlucht ondervindt nauwelijks vertraging en al snel vliegen we boven de wolken. Na de evaluatie sukkelen de jongens in slaap. Zij wel.
Op de terugweg van Brussel naar Klarenbeek krijg ik de vraag waarom ik vegetariër ben. Ik heb deze vraag al heel vaak beantwoord en poneer in deze blog het antwoord nog maar eens. Ik ben tegen de bio-industrie. De massaliteit, de minimale levensruimte, dieren die nauwelijks buiten komen, de stank, genetische versmalling, het gezeul met dieren over grote afstanden, dioxine- en hormoon schandalen, varkenspest, gekke koeienziekte, schade aan de omringende natuur, de gesubsidieerde overproductie……
Foto: Wakker Dier
Ik richt me op een betere toekomst. Gelukkig zijn er ontelbare instanties die zich inzetten voor mensenleed. Ik wil me persoonlijk hard maken voor een wereld zonder dierenleed. Een wereld zonder onrecht. Ik zal mij daarom blijven inzetten, in het hier en nu, voor het bestrijden van paardenleed in Roemenië.
Van 10 t/m 15 juli 2012 nemen hoefsmeden John Haine en Erik Bakker deel aan ons hoefsmeden educatie project in de gemeenten Gặgesti en Barlad. Ook hoefsmid Gheorghe Drăgoi en dierenarts Oana Radu zullen aanwezig zijn tijdens deze projectweek.
Miryam