Jaarlijks wordt er in Italië 48.000 ton paardenvlees gegeten en worden er 215.000 paarden geslacht. Italië wil de slacht en consumptie van paardenvlees al jaren terugdringen. Dit is opmerkelijk omdat het land de grootste verbruiker van paardenvlees in Europa is. Veel van dit vlees is afkomstig uit Roemenië.
Naast al die paardenvleesliefhebbers zijn er ook Italiaanse dierenrechtenactivisten die het gemunt hebben op de nationale paardenvleesindustrie. De activisten begrijpen niet waarom levende dieren over zulke afstanden moeten worden vervoerd, terwijl er al 125 jaar gekoeld transport voor vlees bestaat. De Europese consument laat zich echter graag voor de gek houden. Immers, het vlees van het Roemeense paard, dat geslacht wordt in Italië, mag verkocht worden als Italiaanse salami.
De Italiaanse markt is goed voor 84 procent van alle transport van levende paarden door Europa, bestemd voor de slacht. Dagelijks worden duizenden dieren dwars door Europa vervoerd. Nederlandse varkens gaan naar Spanje. Roemeense en Poolse paarden naar Italië, Ierse schapen naar Griekenland…. Dicht op elkaar gepakt staan ze in de overvolle veewagens. Dieren worden over veel te lange afstanden vervoerd. Soms kan een reis wel 30 tot 50 uur duren.
Tijdens de lange reizen krijgen de dieren vaak niets te eten of te drinken en geen rust. Veel dieren zijn aan het eind van de reis volkomen uitgeput en uitgedroogd. Andere dieren overleven de reis niet. Er moet snel een maximumduur komen van 8 uur voor alle veetransporten binnen Europa. Na 8 uur moeten de dieren bij het slachthuis zijn of op de boerderij waar ze verder gemest worden. Dat betekent in de praktijk dat dieren zo dicht mogelijk bij de boerderij geslacht dienen te worden. Daarna kan het vlees gekoeld worden vervoerd.
Transport van levende dieren zou tot een minimum beperkt moeten worden. Bovendien zouden meer en betere controles, met flinke boetes wanneer de maximum reistijd wordt overschreden, de dieren een hoop ellende kunnen besparen.
Nog steeds zin in Italiaanse salami? Bekijk dan het volgende filmpje niet. Het werd in 2010 gemaakt door Compassion in World Farming (CIWF). Vertegenwoordigers van de CIWF zagen dat veel dieren vastgebonden waren en daardoor moeilijk bij voedsel en drinken konden komen. Vaak stonden ze op betonnen of houten roostervloeren waardoor sommige dieren beschadigde hoeven kregen. Tijdens het transport, dat meer dan 24 uur duurde, kregen de dieren, in strijd met de wet, niets te drinken.
http://www.youtube.com/watch?v=Qc-Dsf0t7RI
Miryam