Categorie: BlogArchief

In de zomer vliegt Wizzair met een toeristenrooster; de vluchten vertrekken ’s middags in plaats van ’s ochtends vroeg. Om 11.00 uur rijd ik ons erf af richting Dortmund. Na een uur oponthoud vlieg ik naar Boekarest en word opgewacht door de Roemeense Raluca van GIA (Group Initiative for Animals). Samen lopen we naar de balie van Sixt Rent a Car om onze huurauto op te halen.

Er is niemand aanwezig en het raam van het loket zit potdicht. We bellen een servicenummer in Nederland en worden doorverbonden met de Roemeense verhuurder. Na het gebruikelijke bureaucratische gewirwar wordt duidelijk dat de auto op het verkeerde vliegveld staat geparkeerd. De auto zal “as soon as possible” worden afgeleverd. Na verloop van tijd spotten we een jongeman in een oranje T-shirt voorzien van het juiste logo. Blijkbaar heeft de jongeman geen toegang tot het kantoor want de paparassen en de creditcardbetaling worden in orde gemaakt op de kofferbak van de auto. Na de nodige vertraging, probeer ik Boekarest uit te rijden (Raluca heeft geen rijbewijs) maar de stad puilt uit van de auto’s met mensen die in het weekend verkoeling zoeken aan de Zwarte zee. We besluiten eerst een hapje te gaan eten.

Op vrijdag 11 juni rijdt dierenarts Dolf ter Horst om 5.15 uur mijn erf op. Na een kopje koffie vangt de reis aan richting Dortmund. Inchecken, kopje koffie en naar de gate; het vliegtuig vertrekt helaas een uur te laat. Ik heb ‘s middags een afspraak met de ambassadeur. Zij heeft aangegeven weinig tijd te hebben en ik hoop dat de afspraak door deze vertraging niet in het gedrang komt. Een van onze Nederlandse contacten in Boekarest heeft een VIP-aankomst voor ons geregeld. 

Op zaterdag 31 juli laten we huis en haard achter en rijden we met de auto naar Graz in Oostenrijk. De volgende dag toeren we door Hongarije op weg naar Roemenië. Hongarije onderstreept al vanaf de val van De Muur de relaties met het Westen en zet de grens in 1989 direct open. Het land voert meteen de democratische vrijheden in (o.a. persvrijheid en algemeen

 kiesrecht). De bevolking die bijna geheel achter de omwenteling staat, is zeer enthousiast; dat tempert enigszins wanneer ze de gevolgen van de nieuwe markteconomie meemaken. Desondanks is er weinig nostalgie naar de periode vóór de omwenteling en de groeiende middenklasse is heel goed zichtbaar wanneer je door de dorpen rijdt. We passeren de grens met Roemenië en rijden naar Oradea waar we morgen één dag zullen werken voor onze stichting.

In april 2009 kreeg ik een krantenartikel in handen over het gruwelijke leed van de Roemeense werk- en zwerfpaarden. Het besef drong langzaam tot mij door. Dit is toch niet Egypte of India? Ergens klopte er iets niet in deze berichtgeving. Ik googlede snel naar Roemenië op zoek naar feiten over dit voor mij vreemde land.

Omdat we nog een jonge stichting zijn, moeten we hard werken om meer naamsbekendheid te krijgen. Natuurlijk omdat we graag donateurs zouden werven, maar het werven van “contacten” is voor ons ook heel belangrijk. Tegenwoordig lijkt alles wel om contacten te draaien; denk aan site’s als Hyves en LinkedIn. Samen sta je tenslotte sterk. 

Onze contacten zijn organisaties als Vereniging Eigen Paard, De Ezelsociëteit, Brooke Hospital en WSPA, die ons helpen met advies en acties. Verder natuurlijk de Roemeense organisaties die zich al inzetten in de strijd tegen dierenleed, zij vertellen ons over lokale cultuur en politiek. We hebben bedrijven die ons steunen met inzet en materiaal, zoals Hoefijzerfabriek Werkman, Trace Communications en het Groenhorst College. En dan noem ik nog niet eens de geweldige particuliere initiatieven…. 

Verbetering van de leefomstandigheden van het Roemeense paard, daar streven wij naar. Om dit te bereiken willen we graag hulp verlenen op locatie. Uiteindelijk is het minstens net zo belangrijk om mensen te leren hun kostbare bezit goed te behandelen, tenslotte, met een gezond paard wordt hun werk lichter.

Vooral in deze beginfase is het soms moeilijk om te investeren in educatie. Als je een gewond paard ziet staan denk je niet altijd eerst aan die informatiefolder op school… Toch willen we ons naast de directe dierenhulp ook inzetten voor begrip en respect van de verzorgers, zij gaan er tenslotte in de toekomst voor zorgen dat ons werk overbodig wordt. In een ideale situatie zal het zwerfpaard niet meer bestaan, en het werkpaard goed worden verzorgd.

Op vrijdag 19 maart rinkelt de wekker om 4.15 uur. Om 4.45 uur arriveert Arend-Jan keurig op tijd. Na een snel kopje koffie vangt de reis aan richting Bunnik om op de parkeerplaats van het Mercure hotel Dolf, Jasmijn en Nick op te pikken. Om half 6 staan zij op ons te wachten waarop we de reis naar Brussel kunnen vervolgen. Na een minimale file op de ring van Antwerpen, komen we op tijd aan op luchthaven Zaventem. Inchecken, kopje koffie en naar de gate; het vliegtuig vertrekt precies op tijd. Rond 11.30 uur landen we op vliegveld Boedapest.

Op 15 september jl. rijden dierenarts Dolf ter Horst, hoefsmeden Hans Platte en Nick van Selm en ondergetekende naar het vliegveld in Dortmund. Vandaag start project Boekarest in de dorpen Găneasa en Piteasca. Deze reis is een pilot en ik ben erg benieuwd of de Roemeense paardeneigenaren onze hulp zullen accepteren. De vlucht verloopt voorspoedig en op airport Baneasa worden we opgehaald door een Nederlandse kennis die in Boekarest woont. Wij mogen de komende dagen bij hem en zijn Roemeense vrouw logeren. Deze geste wordt door onze stichting zeer gewaardeerd. ’s Avonds eten we in de plaatselijke taverne; de heren maken kennis met een aantal typisch Roemeense gerechten zoals Mici (pikante vleesrolletjes), Mămăliga (maisbrij) en Caşcaval pane (gebakken kaas).

.

De volgende dag rijden we naar Găneasa; hier vindt de eerste dag van ons project plaats. De komst van ons Nederlandse veterinaire team is aangekondigd via posters en banners door onze Roemeense partner GIA (Group Initiative for Animals). Als ik ’s morgens met Raluca bel (GIA), vertelt ze me dat er 2 paarden met een căruţe (kar) gesignaleerd zijn. 15 minuten later belt ze weer; er staan nu 12 paardeneigenaren te wachten.

In mijn voormalige werk als vrijwillig inspecteur voor de Dierenbescherming kwam ik regelmatig eenzame paarden tegen; moederziel alleen op een klein verfomfaaid weitje of in een modderige zandbak. Er was vaak zelfs geen ruimte om even de benen te strekken. Het hoofd van het eenzame paard is meestal opgericht waarmee het alles gespannen in de gaten kan houden. Paarden horen niet alleen te zijn. Het zijn kuddedieren en ze houden van gezelschap. In een kudde zie je meerdere paren of drietallen bij elkaar grazen maar altijd zijn er paarden die waakzaam en oplettend zijn, zodat de anderen vredig kunnen eten. Ze zorgen voor elkaar en ze beschermen elkaar.

De problemen in Roemenië zijn van een andere aard. Ook hier zijn veel paarden eenzaam en grazen in het werkseizoen vastgezet aan een pin in de berm. In de winter kan of wil de eigenaar niet meer voor het paard zorgen en wordt de ‘trouwe werknemer’ achtergelaten in het veld of in een bos. Bij flinke sneeuwval is er nauwelijks voedsel te vinden voor deze dieren. Wanneer ze het overleven, worden ze in het voorjaar weer gevangen en starten ze sterk verzwakt aan een nieuw zwaar werkseizoen. Bij strenge winters sterven ze een langzame en pijnlijke dood (wetenschappelijk onderzoek naar grazers in 2006).

Op 3 november vertrekken we op tijd naar luchthaven Dortmund. Zes uur later en 2200 km verder naar het oosten komen we aan in een eenvoudig motel waar we de komende dagen zullen verblijven. 6^de jaars studente dierenarts Ingrid Keur (dierenarts Dolf ter Horst was verhinderd), docent hoefsmid Hans Platte, hoefsmid Bart Buurkes, 3de-jaars leerling hoefsmid Rudy Kreekel en ondergetekende staan in de startblokken om deel te nemen aan deel 2 van project Boekarest in de dorpen Găneasa en Piteasca. Ik ben erg benieuwd of de Roemeense paardeneigenaren onze hulp deze keer ook weer zullen accepteren en of alle hoefijzers nog vastzitten aan de door ons behandelde hoeven(er wordt gezegd dat de zigeuners de ijzers van de hoeven aftrekken en doorverkopen).

Op 6 december rijd ik ’s middag naar De Steeg. Kasteel Middachten is het doel van mijn reis. Vandaag gaat Nederlands, Europees èn Wereld kampioen dressuur Edward Gal een kerstboom versieren tijdens de kerstopenstelling van het kasteel. Edward draagt onze stichting een warm hart toe en vraagt op deze manier aandacht voor de Roemeense werk- en zwerfpaarden.

Ook Gravin Ortenburg-Bentinck is dol op paarden en ik verheug me zeer op de ontmoeting met deze (p)aardige mensen vanmiddag. Ik tref penningmeester Mark bij de brug en samen lopen we met gezonde spanning de ingang van het kasteel binnen en betreden de prachtige hal. Na een hartelijke ontvangst met koffie en krentenwegge, ontmoeten we de Gravin. Ze is zeer betrokken bij het paardenleed in Roemenië en toont veel interesse in ons werk. De genodigden en de pers druppelen binnen en even later is ook Edward aanwezig. Na een gezamenlijk kopje koffie is het tijd voor het persmoment. Edward hangt een van zijn prachtige medailles en een rozet als kerstversiering in een bijzondere met stro gedecoreerde kerstboom. De zalen zijn versierd door bloemisterij de Violier uit Veenendaal. Mede-eigenaar Wulf van de Pol leidt ons door de zalen en kamers en vertelt bij iedere kerstversiering een verhaal. Het is allemaal uiterst inspirerend en ik zie de kerstaankleding in mijn boerderij al helemaal voor me. Ik weet nu al dat ik er de tijd niet voor zal kunnen vrijmaken maar dromen houden een mens op de been, nietwaar? Na een laatste drankje en hapje krijgen Edward en zijn moeder een mooi boeket en een boek over kasteel Middachten aangeboden. Wij ontvangen namens de Gravin een royale donatie voor de Roemeense paarden. Later in de week zal ik samen met onze secretaris Maartje, Edward Gal nogmaals spreken. In aanwezigheid van Edward’s manager en trainer Nicole Werner zullen we dan overleggen wat we in 2011 voor elkaar kunnen betekenen.

Wil je de versierde kerstboom van Edward Gal zelf gaan bekijken? De kerstopenstelling is van 7 t/m 12 december. Bezoekers kunnen een bijdrage geven in onze collectebussen. Stichting Roemeense Paarden in Nood heeft jouw/jullie bijdrage keihard nodig om het werk in 2011 te kunnen continueren. Kun je iets missen tijdens deze donkere dagen voor Kerstmis; denk dan alsjeblieft aan onze stichting. Ook kleine giften worden enorm gewaardeerd. Namens de Roemeense paarden(eigenaren) alvast hartelijk bedankt!

Miryam