Auteur: admin

Op 17 december jl. rijden docent hoefsmid Arend-Jan Hammink en ik door een verstild winterlandschap richting de luchthaven. Airport Dortmund vermeldt deze morgen geen vertragingen op de site. Op dat moment hebben we nog geen vermoeden hoe de sneeuw Europa gaat teisteren en op sommige plaatsen volledig lam zal gaan leggen. Na een voorspoedige autoreis en het inchecken van de koffers, kunnen we na 2 uur vertraging in het vliegtuig stappen; echter van vertrekken is nog geen sprake. Het is opnieuw behoorlijk gaan sneeuwen en door de temperaturen onder het vriespunt moet het vliegtuig ijsvrij gemaakt worden. Een trip naar Oradea neemt normaliter ongeveer 8 uur in beslag maar nu rijden we pas na 12 reisuren de parkeerplaats van het hotel in Oradea op.

Op 29 december zwaai ik hoefsmid Bart Buurkes en 3de jaars leerling hoefsmid Rudy Kreekel uit op luchthaven Brussel Charleroi. Zij zullen de volgende dag 30 in beslag genomen paarden gaan bekappen in Fierbinti, 50 km ten westen van Boekarest.

In Fierbinti heeft de politie na een tip op 15 november jl. een droevige situatie aangetroffen. Een groep van 30 paarden liep rond in hun eigen mest en urine, ze hadden geen water en voer en geen droge plek om te liggen. Alle paarden waren sterk vermagerd en verwaarloosd; 6 anderen waren al gestorven aan ondervoeding.

De locatie behoorde aan zakenman X wiens zakenimperium ineen was gestort en failliet was verklaard. Op deze locatie had hij een koekjesfabriek en een fokkerij met Arabieren. Door gebrek aan geld heeft hij zijn paarden nog een tijd koekjes gevoerd, maar toen die op waren heeft hij de deuren van de stallen gesloten en is vertrokken.

Treurige gezichten staren mij aan als we ’s morgens het terrein oprijden. Ik denk terug aan mijn bezoek in Galaţi en mijn vakantie in Transsylvanië vorig jaar. Aan de rand van de dorpen liggen de zigeunerwijken, vaak met onverharde wegen en huizen die lijken op krotten. Door jarenlange discriminatie hebben zigeuners een achtergestelde positie binnen Roemenië. Het leven van de zigeuners is zwaar. Eenvoudige Roemeense boeren hebben het overigens ook niet gemakkelijk. Er is op korte termijn weinig hoop op een betere toekomst, want wie gaat deze mensen een goede toekomst bieden? Maar ik loop op de zaken vooruit en zal mijn verhaal bij het begin beginnen.

Op 16 februari rijden dierenarts Michel Schoolmeesters, 6de jaars studente dierenarts Ingrid Keur, hoefsmid Franklin de Weerdt, hoefsmid Miklos van Klaveren, 3de-jaars leerling hoefsmid Frank Reinders en ondergetekende naar vliegveld Brussel Charleroi. Vandaag start project Boekarest deel 3 met inwoners en paarden uit de dorpen Găneasa en Piteasca. We zullen deze keer alleen werken in Găneasa omdat de materialen ’s avonds achter slot en grendel opgeslagen kunnen worden in het dorpshuis. We landen om 13.30 uur Roemeense tijd en worden opgewacht door onze vriend Ed en zijn werknemer Costel. We toeren met 2 auto’s langs Arcul de Triumf en Casa Poporului (paleis van Nicolae Ceauşescu). Iedereen heeft na de lange reis trek en we stoppen voor een Big Mac bij McDonalds. Na een kopje koffie bij Ed thuis, beslaan de hoefsmeden een paard bij Ed op stal. ’s Avonds eten we gezamenlijk bij een “trattoria” en slapen als een roos in ons vaste hotelletje.

Op 11 mei vertrekken we, na het drinken van een kopje koffie en het eten van een gebakje (de schrijver van deze blog is jarig vandaag) op tijd naar luchthaven Dortmund. Na een voorspoedige reis komen we aan in ons eenvoudige hotel waar we de komende dagen zullen verblijven. Dierenarts Dolf ter Horst, docent hoefsmid Arend-Jan Hammink, hoefsmid Peter van den Berg en leerling hoefsmid Teun ten Tije nemen deel aan deel 4 van project Boekarest in het dorp Coziene in de gemeente Găneasa. Ik ben erg benieuwd of de Roemeense paardeneigenaren de nieuwe hoefijzers zullen accepteren. Naar aanleiding van ons bezoek in februari jl. heeft de werkgroep ‘Hoefijzers voor Roemenië’ (Dierenarts Michel Schoolmeesters en de hoefsmeden Arend-Jan Hammink, Franklin de Weerdt en Gerben Bronkhorst) nagedacht over een type ijzer dat grip geeft, relatief gemakkelijk te maken is, goedkoop en slijtvast is maar vooral de voet van het paard respecteert. Het resultaat kunt u zien op onze foto’s. ‘s Avonds eten we bij Nederlander Ed op de (paarden)club; de heren laten zich de barbecue goed smaken; Ed’s vrouw Rodica heeft voor mij Caşcaval pane (gebakken kaas) gemaakt (mijn favoriete gerecht in Roemenië). Na nog een stukje taart als dessert, duiken we ons mandje in.

Bekijk hier het fotoalbum van dit bezoek.

19 juli 2011. Het is één dag voor ons vertrek en 3de jaars leerling Rudy Kreekel eindigt zijn werkvakantie in Roemenië. Vandaag bekapt hij voor ons tien inbeslaggenomen paarden uit Fierbinţi. De eigenaar heeft een aantal paarden teruggekregen, de rest zal op korte termijn ter adoptie worden aangeboden. Nog meer dan gewoonlijk kom ik tijd tekort en hol heen en weer tussen mijn kantoor, onze dieren en mijn koffer.

Bekijk hier een fotoverslag van dit bezoek.

Voor een snelle duiding van het nieuws, lees ik op woensdag 21 september nog even de krant op het internet alvorens Bart arriveert voor vertrek naar vliegveld Dortmund. De andere twee teamleden zullen zelf naar de Duitse airport rijden. Vandaag reizen hoefsmeden Bart Buurkes, Harry Langenburg, Sanne Marskamp en ondergetekende af naar Roemenië voor deel 6 van ons project in de gemeente Gặneasa. Na een voorspoedige reis lopen we om 19.00 uur door de douanecontrole en even later zijn we met de huurauto onderweg naar het GIA hondenopvangcentrum om onze materialen op te halen. We eten bij eetcafé La Mama en checken in bij ons pension in het dorp Afumaţi.

Deze blogschrijver en de penningmeester zijn sinds 1981 een echt paar en sinds 1983 een echtpaar. Onze relatie is altijd in beweging. Op onze bewustwordingsweg volgen we allebei ons eigen pad maar we lopen regelmatig een stuk gelijk op. In de activiteiten van de één is altijd de betrokkenheid van de ander voelbaar. Zo is het voor onze stichting knokken om aan voldoende financiële middelen te komen. We discussiëren en sparren bijna wekelijks over de mogelijkheden en geven elkaar regelmatig een extra zetje om door te gaan. Deze kennis en ervaring delen we samen met de andere bestuursleden en zo bundelen we onze krachten om in te spelen op ideeën en thema’s. Op die manier hopen we uiteindelijk ‘winst’ te behalen op het vlak van efficiëntie, kwaliteitsverbetering en fondsenwerving voor onze stichting.

Ontdekken wat je passie is, gaat niet zomaar. Je moet er naar op zoek en regelmatig goed nadenken om erachter te komen wat je nu echt wilt. Ik ontdekte mijn ware passie eigenlijk bij toeval. Tijdens het lezen van de krant, stuitte ik op een artikel over het miserabele leven van veel paarden (en mensen) in Roemenië. Na een grondig vooronderzoek en ons eerste project in 2009, kwam ik erachter dat ik dit werk inspirerend en zinvol vond. Daarvoor gebeurde er genoeg in mijn leven, maar het miste een bepaalde kracht en dimensie. Een passie nastreven is niet altijd gemakkelijk. 99% van de vrijwilligers die met ons meereizen, blijven betrokken en zijn enthousiast maar een enkeling haakt af. In het begin lag ik daar wakker van maar gaandeweg heb ik geleerd dat je het niet iedereen naar de zin kunt maken. De vrijwilligers in dit verhaal hebben gezamenlijk en met bijzonder veel plezier hun taak volbracht.

In mijn vorige blog heb ik u verteld over paardje Zorro. Het beestje is aan het einde van zijn Latijn. Hij heeft vanaf zijn tweede levensjaar voor de kar moeten lopen en iedere dag te weinig eten gekregen. Hij is kreupel aan vier benen en zijn hoeven zien er verwaarloosd en verschrikkelijk uit. Zorro staat symbool voor veel paarden die na een leven hard werken moeten wachten op de dood. Ze worden op stal gezet en aan hun lot overgelaten. Als ze geluk hebben, krijgen ze een keer per dag een beetje restafval van de mais en een emmer water.

De campagne ‘I love Romania’ is in november jl. overal op de wereld gelanceerd waar veel Roemenen wonen. Posters verschaffen informatie over Roemeense wetenschappers en sporters die de wereld hebben veranderd. Wist u dat het internationale vliegveld Henri Coanda genoemd is naar de uitvinder van de straalmotor? Kent u Ilie Nastase nog, de voormalige wereldkampioen tennis? En rinkelt er een bel bij de naam Nicolae Paulescu, de ontdekker van insuline? Het doel van de campagne is het imago van Roemenië in het buitenland op te krikken. Dat dit imago moet worden opgepoetst, staat vast. Overal waar ik kom, krijg ik hetzelfde te horen: ‘Roemenië, wat moet je daar nu zoeken’? Verder weet iedereen mij te vertellen dat skimmers vooral uit Roemenië komen. Eerlijk gezegd heb ik geen flauw idee hoeveel skimmers in het Westen het leven van onschuldige geldpinners verzuren. Skimming is in Nederland overigens sterk gedaald sinds het invoeren van de pinpas met chip.

Het komt wellicht als een verrassing maar de criminaliteit in Roemenië is een stuk lager dan in Nederland en België. Volgens een rapport van de Britse organisatie Civitas, kent Roemenië de op één na laagste criminaliteit in Europa. In 2010 werden in Roemenië ‘slechts’ 1078 misdrijven geregistreerd per 100.000 inwoners. In België zijn dit er 9600 en in Nederland 7454. Koploper in Europa is overigens Zweden met 13490 misdrijven per 100.000 inwoners. Het aantal moorden in Roemenië ligt op het laagste niveau in Europa; 32 per 100.000 inwoners. Nederland scoort met gemiddeld 165 moorden nog laag vergeleken met Engeland en Wales; 2.034 moorden per jaar.

Corruptie is echter een fors probleem in Roemenië. Of je wilt of niet, je wordt er vroeg of laat mee geconfronteerd. Een vrachtwagenchauffeur met paarden aan boord die aan de grens de keuze krijgt tussen vijftig euro betalen of 12 uur wachten, neemt snel het hazenpad en schuift die duiten. Een burger die 200 lei mag dokken of zijn rijbewijs drie maanden moet inleveren, kiest direct eieren voor zijn geld. Veel doctoren eisen een extraatje van hun patiënten; zonder gift stellen ze de operatie uit. Ook verpleegsters verschonen je bed pas als je ze wat toestopt. Wat doe je als je in deze maatschappij bent opgegroeid? Er is helaas maar één antwoord en dat is meedoen! De Roemeense regering beloofde aan Brussel om corruptie flink aan te pakken en stelde zelfs een minister aan om corruptie te bestrijden. Een anti-corruptiewet door het parlement loodsen terwijl een gedeelte van de politici zelf corrupt is, lijkt echter vechten tegen de bierkaai.

Tot nu toe ben ik de dans redelijk ontsprongen. De afgelopen twee en een half jaar heb ik Roemenië achttien keer bezocht. Ik werd twee keer opgelicht door een taxichauffeur en ‘slechts’ één autoverhuurbedrijf draaide mij een poot uit. Ik noem dat beperkte schade waar ik goed mee kan leven maar ik keur het natuurlijk niet goed.

Roemenië, een land vol tegenstellingen. Tijdens iedere reis worden wij geconfronteerd met veel armoede en paardenleed. Ondanks de schaarsheid zijn de mensen gastvrij en zijn de paarden nauwelijks mensenschuw. De natuur is overweldigend en in oude steden zoals Sighişoara en Mediaş lijkt de tijd 50 jaar te hebben stilgestaan. Het eten is heerlijk, de wijn voortreffelijk en de temperatuur is in het voor- en najaar goddelijk. Schaapherders trekken met kuddes door de heuvels. Koeien grazen een aantal uren langs de weg terwijl de eigenaar zijn ogen even sluit. Vrouwen die een troep ganzen hoeden, doen denken aan ‘De vos en de ganzen’ van de gebroeders Grimm. Kleine paarden, die goederen vervoeren, vormen een idyllisch straatbeeld totdat je ze beter bekijkt. Ze zijn schraal of mager, lopen kreupel en leven, zoals wij nu weten, onder erbarmelijke omstandigheden. Het is mijn grootste wens dat wij als stichting de komende decennia het verschil mogen maken voor deze arme dieren en hun eigenaren. Misschien zijn het de tegenstellingen die mij aanspreken in dit land. That’s why I love Romania.

Miryam