Ons team ontmoet elkaar bij de TAROM-balie op Schiphol. Dierenarts Iris Maliepard, 6de jaars student diergeneeskunde Marloes Mosterd, hoefsmeden Monicka Vonk, Lennard Lagemaat en Youk van den Akker komen een voor een aangelopen om in te checken. Ook ondergetekende reist mee. Youk maakt omslachtig een selfie maar uiteindelijk hebben we een leuk resultaat. Na een voorspoedige vlucht halen we deze keer een busje op. We stappen met 6 personen in en hebben nog voldoende ruimte voor de koffers. De drie dozen met medicijnen die we hebben besteld, gaan in één keer mee. De reis naar het zuiden verloopt traag. De wegen in Boekarest zijn tijdens werkdagen totaal dichtgeslibd en automobilisten halen gevaarlijke capriolen uit om tijd te winnen. In een smal druk straatje raak ik een vrachtwagen met mijn spiegel. De hoefsmeden drukken de beschadigde spiegel er weer in en deze zal tot het einde van de reis blijven vastkleven. We vinden ons eenvoudige hotel langs een donker zandpad. ’s Avonds eten we pizza en maken verder kennis met elkaar.
De volgende ochtend rijden we richting het noorden om te werken in de opvangshelter. De dierenartsen hebben de medicijnen gecheckt en willen nog graag een toevoeging. We rijden langs de kliniek van een bevriende dierenarts en halen tevens een extra mondsperder op. We zijn lang onderweg want de stad is ook op dit tijdstip een verschrikking. Als we bij de shelter in Tei Toboc aankomen, zijn beheerder Liana Petrovici en hoefsmid Gheorghita Drặgoi al aanwezig. Het is vandaag internationale vrouwendag en verschillende mannen die meewerken, bieden Iris, Marloes en mij een bloem aan. Wat een mooi gebaar! We maken opnieuw kennis met alpaca Mayo en lama Maximilian. Zij lopen los rond en dat is oppassen geblazen. Ze sluipen geruisloos op je af en lopen je zonder aanzien des persoons omver. Onze lokale vrijwilligers zijn door allerlei omstandigheden vergeten te melden dat wij deze week aanwezig zullen zijn en we horen dat de meeste paarden al zijn bekapt en beslagen. Er moeten heel veel gebitten gevijld worden en er is een zwaar gewond paard binnen gebracht na een aanrijding. We gaan snel aan de slag. We beginnen met het gewonde paard dat Natasha genoemd wordt. Het arme beest heeft flinke wonden en loopt ernstig kreupel. Even later wordt geconstateerd dat het paard rechtsvoor aan het ontschoenen is (de hoef laat los bij de kroonrand en zal er uiteindelijk afvallen), een complicatie die helaas euthanasie van het paard noodzakelijk maakt. Een dier laten inslapen, is in dit land altijd een moeilijke discussie. De opvang euthanaseert alleen paarden die liggen en niet meer op kunnen staan. Na een grondig advies van onze dierenartsen en hoefsmeden, gaat Liana akkoord met euthanasie. Ze zal het laten uitvoeren door een Roemeense dierenarts en ze zegt contact op te nemen met de destructie. Ondertussen starten Iris en Marloes met gebitten vijlen en maken de smeden zich nuttig met paardenhoofden vasthouden. Liana, die in het dagelijks leven advocaat is, sommeert haar chauffeur tussendoor om een lunch te regelen voor ons. Na een dag hard werken, rijden we om 19.00 uur richting restaurant La Gil. We hebben afgesproken met dierenarts Oana Radu die in onze andere projecten heeft gewerkt. We worden getrakteerd op Roemeense muziek en het team eet Roemeense lekkernijen zoals mamặlige met vlees en cascaval pane. De slappe friet is nauwelijks eetbaar. Het toetje papanache oogst veel lof bij ons team. Om de rekening voor mij te vragen, drukt Youk voortdurend op een belletje dat op tafel staat. Een van de obers komt driftig aangebeend en zegt dat hij daar onmiddellijk mee op moet houden. We kunnen er allemaal hartelijk om lachen. Terwijl de bloemen van ‘onze mannen’ achterwege zijn gebleven, rijden we op deze bijzondere dag in het pikkedonker over het hobbelige zandpad naar ons hotel. Lang leve de navigatie!
Na het ontbijt klimmen we in de bus op weg naar ons project in de gemeente Frumusani. Lennard zit te dreinen achter in de bus en wordt al snel baby genoemd. Daarnaast drinkt hij de hele dag water en is zijn bijnaam ‘Aqua Baby’ voor dit project geboren. Arme Lennard, hij zal het nog heel vaak moeten horen. Later die week zal Youk van Youkepoek nog getransformeerd worden naar Poekie; het is een gezellige boel. Onderweg komen we het eerste zigeunerkamp tegen en de hoeveelheid rotzooi eromheen is een foto waard. Achter de afvalbergen schuilt echter veel leed…
Als we aankomen op het veld staan de eerste wachtende paarden al klaar. De dames van Red Panda zijn deze week allemaal verhinderd maar ze hebben gelukkig gezorgd voor andere vrijwilligers. Vandaag helpt Nicu Amzuta ons. Ik heb hem ooit eens eerder ontmoet op het vliegveld waar hij werkt. Hij heeft niet veel paardenkennis en dat zorgt soms voor Babylonische spraakverwarringen tijdens het vertalen maar hij trekt alle registers open om ons te helpen. We worden, net als vorig najaar, verwelkomd door de burgemeester en zijn vrouw. Het koffiezetapparaat staat klaar en we kunnen de komende dagen rekenen op heerlijke lunches voor alle medewerkers. De smeden bekappen de wachtende paarden en terwijl Iris de motor aansluit voor het eerste gebit meldt zich een eigenaar met een droespaard (besmettelijke ziekte bij het paard die veroorzaakt wordt door de bacterie Streptococcus equi. Typisch voor droes is de abcesvorming van de lymfeklieren in de keelstreek van het paard). Er staan drie flessen mineraalwater op de koffietafel en ik geef Marloes een fles mee voor de wondreiniging. De eigenaar zal de komende dagen terugkomen voor het schoonmaken. Marloes doet dit klusje met plezier. Het is een zonnige dag en iedereen werkt zich drie slagen in de rondte. Tijdens de lunch liggen we allemaal in een deuk als Lennard water drinkt uit de waterfles die Marloes op de werktafel voor de dierenartsen heeft neergezet. Besmetting bij mensen komt zelden voor en bovendien is de wond schoongemaakt vanuit een bekertje maar de hilariteit is er niet minder om. Na de lunch breken de smeden hun hoofd over een paard dat aan de achterhand extreem op de buitenkant loopt. Na een aantal keren monsteren op de weg wordt er een mooi beslag gecreëerd waardoor het paard een stuk beter vertrekt dan dat het kwam. Tussendoor bel ik nog even met Liana. Zij heeft dierenarts Oana gebeld en het paard zal volgende week maandag geëuthanaseerd worden. De middag verloopt verder zonder problemen en ’s avonds eten we in de buurt bij restaurant Agnes. De slappe friet is weer een teleurstelling.
De volgende ochtend plenst de regen op de straten. Op het veld staan twee grote parasols en op ons verzoek wordt er nog een derde geplaatst. Iedereen kan nu droog werken. Ook biedt de gemeente ons regenjassen aan. Geweldig! Halverwege de dag zal de regen wegtrekken. Vandaag zijn studenten diergeneeskunde Simona Oprea en Christi Clavan aanwezig voor de wachtlijst en de vertalingen. Het paard met droes staat klaar voor behandeling en Marloes gaat aan de slag. Een ander paard dat net gesedeerd is en vaststaat aan de zijkant van een kar, schrikt waardoor het halster breekt. De twee paarden die aan de voorkant van de kar ingespannen staan, schrikken vervolgens ook en gaan ervandoor. Tumult op het veld maar ik maak me daar allang niet druk meer om. De zigeuners hebben alles binnen de kortste tijd weer onder controle. Ondertussen zijn de vier smeden hard aan het werk want ondanks de regen is de wachtlijst vol. Na de heerlijke warme lunch komt Marloes in aanraking met een onredelijke klant. Ze probeert een naald in de hals te zetten bij een onstuimige hengst (zodat ze daarna de medicijnen kan aankoppelen) maar de eigenaar trekt de naald er telkens uit. Als hem wordt uitgelegd dat hij eraf moet blijven, ontploft hij, grijpt zijn paard en vertrekt. Als rechtgeaarde macho rijdt hij nog wel drie rondjes om onze werkplek heen. Even later adviseert Iris een eigenaar om het bit een week niet in de mond van het paard te leggen. Hij rijdt twee rondjes bitloos over het veld en legt het bit weer in de mond. Het is sneu voor het paard maar de eigenaar vindt het op de weg te gevaarlijk. De zon gaat onder en we maken het veld schoon. Op weg naar het hotel rijden we nog langs een kledingwinkel waar Aqua Baby een chillbroek koopt voor ‘s avonds in het hotel.
De volgende ochtend is het droog. We checken uit bij ons hotel in het zuiden en nemen de koffers direct mee. Goedgemutst beginnen we aan onze laatste dag. Cristi is ook van de partij en roept de mensen om hun paarden uit te spannen. Bij een aantal dieren gaat dat heel moeilijk en met veel verzet. Op onze vraag hoe ze dat thuis doen, horen we dat sommige paarden op stal gezet worden met tuig. Bizar! Ondertussen rijd ik naar dierenarts Irina Corbu om de rekening van de door ons bestelde medicijnen te betalen. Terwijl Monicka mutsjes uitdeelt (van haar werk), Youk en Gheorghita een paard bekappen, slaat Lennard zichzelf met een hamer op zijn knie. Even later schampt hij zijn pols met dezelfde hamer. Gelukkig is het niet ernstig. Iris vijlt gebitten en Marloes behandelt het droespaard voor de laatste keer. De wond ziet er al veel beter uit. Opnieuw brengt de vrouw van de burgemeester een warme lunch. We genieten allemaal van haar gastvrijheid en hartelijkheid. De smeden hebben een aantal moeilijke gevallen waaronder een ernstig kreupel paard. Na het beslaan moet het paard een week op rust. We hopen van harte dat de eigenaar hier gehoor aan zal geven. De dierenartsen stuiten tijdens de gebitsverzorging op snijwonden op de tong door scherpe bitten. We gaan dit voorjaar naast halsters en touwen ook bitten opsturen. Na een mooie zinvolle dag is het tijd om afscheid te nemen. De burgemeester is ook gearriveerd en vraagt ons wanneer we weer komen. Er is gedurende de winter door de gemeente voedsel ter beschikking gesteld voor de paarden van arme zigeuners. Dat is te zien! Er waren wel een paar magere en schrale paarden maar het merendeel zag er goed uit. Deze gemeente is een uitzondering en kan een voorbeeldfunctie vervullen voor deze regio.
We rijden via een paar bezienswaardigheden in Boekarest naar ons hotel in de buurt van het vliegveld. Lennard verkoopt zijn chillbroek aan Youk. Na een warme douche eten we in het hotel op de bovenste verdieping. We evalueren de week en eten heerlijk. Zelfs de friet van Monicka is voor herhaling vatbaar.
Op maandag krijg ik een bericht via Messenger. Dierenarts Oana Radu is bij de paardenopvang geweest. Zij weet niet zeker of het paard aan het ontschoenen is. Natasha is niet geëuthanaseerd maar staat met veel pijnstillers op stal. Hoe voorspelbaar…
Eind mei reizen hoefsmeden Gerti Klasens, Jacco van Doorn en Jelle de Vreden naar Galaţi, Oost-Roemenië. We zullen daar een nieuw project starten samen met een Zwitsers team. Frumusani wordt door ons begin oktober opnieuw bezocht.
Miryam
