Op 15 maart jl. rijd ik ‘s morgens naar Schiphol. Hoefsmeden Jacco van Doorn en Gerti Klasens komen vanuit Enschede met de trein. Vandaag vervolgen we project Murgeni in Oost-Roemenië. Op Schiphol vinden we elkaar bij de incheckbalie van Tarom en gaan we gezamenlijk goedgemutst het avontuur tegemoet. We werken in dit project samen met de stichtingen Noi şi Voi en Bună Ziua. Deze stichtingen ondersteunen jonge mensen met een verstandelijke beperking. Hannah Smit zal mij deze keer helpen met vertalen bij de burgemeester in Murgeni.
De vlucht verloopt voorspoedig en op vliegveld Otopeni staat hoefsmid Gheorghita Drăgoi op ons te wachten. We halen de huurauto en draaien 3 kwartier later de snelweg op naar het oosten. We hebben een kleine 300 km voor de boeg; in West-Europa goed te doen in 3 uur maar hier moeten we er toch 5 uur voor uittrekken. We toeren door heuvelachtig landschap met hier en daar een bergachtig karakter. In de vlakten zien we de voor Oost-Europa kenmerkende groene en gele uitgestrekte weilanden en zwarte aarde. We kijken uit op enorme akkers met druivenranken. Dankzij het goede klimaat en de gunstige ligging van de wijngaarden, produceert Roemenië uitstekende kwaliteitswijnen. Onderweg eten we in een plaatselijke taverne; de eenvoudige maaltijd smaakt ons goed want we hebben allemaal trek. Om 22.00 uur rijden we het erf in Găgeşti op. Samen met Hannah en vriend Jos drinken we een glaasje wijn.
De volgende ochtend arriveren hoefsmeden Sandu en Ionel Coman op de boerderij. We vertrekken samen naar Murgeni. Terwijl het gezelschap een kopje koffie bestelt bij de plaatselijke uitbater, gaan Hannah en ik naar het gemeentehuis. We hebben een goede plaats nodig om deze week te kunnen werken maar na ons vertrek moeten Sandu en Ionel het project daar kunnen continueren. De burgemeester blijkt in het ziekenhuis te liggen en de locoburgemeester is er vanmiddag pas weer. We mogen vandaag bij de lokale inseminator voor de deur werken. Hij brengt sperma via de schede in de baarmoeder als een tochtige koe op het hoogtepunt van haar vruchtbaarheid is. De man in kwestie loopt moeilijk en wordt door anderen met de auto gereden naar zijn klanten. Ik zie hem nog niet achter een koe zijn werk doen maar later zal blijken dat ik dit helemaal mis heb. We hebben hier eerder gewerkt en we worden door de heer des huizes hartelijk ontvangen. De eerste klanten staan er binnen tien minuten en de vijf smeden gaan aan de slag in de voorjaarszon. De paarden die we vandaag behandelen zijn van Roemeense boeren. De dieren zien er, op twee na, goed uit. Rad lopen doet er geen een maar het is en blijft een groot positief verschil met de schrale zigeunerpaarden. Op de terugweg rijden we nogmaals naar het gemeentehuis. Jacco en Gerti laten mij voor de gein uit de auto als echte bodyguards met zonnebrillen op. Helaas voor ons keren we onverrichter zaken huiswaarts want de locoburgemeester is alweer vertrokken. Thuis maken we met z’n allen spaghetti en laten we het ons goed smaken. ’s Nachts daalt de temperatuur nog behoorlijk en ik heb het koud in mijn caravan. Van Gerti krijg ik een kruik te leen en die zal de komende dagen wonderen verrichten. De overige vrijwilligers slapen op de zolder van het huis maar ook daar is het gedurende de nachtelijke uren frisjes.
De volgende dag staan onze smeden te popelen om te beginnen. We rijden opnieuw naar de primărie (gemeentehuis) en deze keer treffen we de locoburgemeester aan. Hij poeiert ons echter af en Hannah vraagt hem wanneer hij wel aanwezig is. Hij geeft aan dat dit vanmiddag zal zijn. We besluiten om het bezoek later die dag te combineren met boodschappen doen in het stadje. Binnen een uur staat het erf bij de inseminator weer vol. Jacco en Gerti nemen Ionel afwisselend op sleeptouw. Hij bekapt en beslaat al heel behoorlijk maar hij kan nog veel leren. Eén paard ziet er schraal uit maar magere exemplaren zoals we die regelmatig tegenkomen bij de zigeuners, blijven gelukkig ook vandaag achterwege. Er is hier enorm veel land en de boeren kunnen de paarden overal laten eten waarbij ze hun dier vastzetten aan een pin. Terwijl Jacco de hoeven van een paard bekapt en Gerti uitleg geeft aan Ionel, staat Gheorghita te hannesen met de achterhand van een dwarse merrie. Jacco en Gerti helpen hem en gezamenlijk wordt de klus geklaard. De eigenaar is enorm blij en dankbaar! We vragen ons wel af wie de merrie normaliter bekapt en beslaat en hopen dat er niet teveel geweld aan te pas komt. Veel eigenaren zijn onwetend en we proberen daar aandacht aan te besteden. Opeens is er tumult want er moet een kalfje geboren worden op het erf van onze gastheer. Behendig helpt de inseminator het kalf op de wereld. Hij is met zijn stramme lijf veel leniger dan ik dacht. Op de terugweg rijden we met Sandu naar de door hem gekozen werklocatie. Het blijkt een oude veemarkt te zijn; een perfecte plek om te werken. We stoppen opnieuw bij het gemeentehuis maar de locoburgemeester is weer gevlogen. Zucht. ’s Avonds koken we wederom samen waarbij Jos ons goed helpt. Hij heeft in Nederland een hotel en zijn horeca-ervaring komt goed van pas. Een aantal bewoners loopt regelmatig bij ons binnen. Ze lijken te genieten van onze aanwezigheid; het geeft de nodige afleiding en gezelligheid. We spelen met veel plezier een aantal potjes Halli Galli waarna iedereen tevreden onder de wol kruipt.
De volgende morgen staan we voor de vijfde keer al vroeg bij de primărie op de mat. Eindelijk mogen we doorlopen en worden we in het kantoor van de gemeentesecretaris binnengelaten. Hannah legt uit dat we vandaag op de oude veemarkt willen werken en dat dit een mooi plaats is voor Sandu en Ionel als vaste werkplek. Na veel vijven en zessen gaat hij akkoord met de locatie en belooft hij een contract voor onze stichting op te maken. Eureka! We rijden naar de plek toe en binnen enkele minuten is het hele veld gevuld met zigeuners, paarden en karren. Het staat nu al vast dat we mensen moeten gaan teleurstellen. Onze smeden beginnen vol goede moed aan de nieuwe werkdag. Direct worden we geconfronteerd met magere paarden en ander dierenleed. Rondom Boekarest kunnen we de ‘lopende skeletten’ kopen van de zigeuners en ze naar een opvang brengen. Hier beslist de dierenarts of het paard uit zijn lijden verlost moet worden of met goede verzorging nog een kans maakt. In Oost-Roemenië is geen paardenopvang en de magere scharminkels zouden de reis naar Boekarest misschien niet overleven. De arme dieren worden na de behandeling weer aangespannen voor de kar. Gelukkig zijn ze door een goede hoefsmid beslagen. Het is een harde realiteit waar weinig plaats is voor sentimenten.
Jacco bekapt het volgende paard, Gheorghita gaat onvermoeid door met ijzers in het vuur leggen en Gerti krijgt ruzie met een onredelijke zigeuner. Ik sta met een kloppend hart in mijn keel. Gelukkig loopt het met een sisser af en wijden we ons snel verder aan onze taak. Wanneer Gerti later zijn trui uittrekt en de mensen zijn armen zien, wordt hij gekscherend Jean Claude van Damme genoemd. Aan het einde van de middag is er enorm veel werk verzet. Sandu stuurt iedereen weg die niet meer geholpen kan worden. Ze kunnen volgende week bij hem en Ionel terugkomen. Gheorghita pakt efficiënt beide auto’s in. Wij ruimen samen de laatste rommel op.
Na een gezellige laatste avond breekt de dag opnieuw aan. We nemen afscheid van Hannah, Jos en de jongeren op de boerderij en reizen terug naar Boekarest. We komen op tijd in het hotel aan en nemen even later een taxi naar restaurant Gil. Hier zullen we gezellig tafelen met de Roemeense vrijwilligers Raluca Simion en Delia Pirvu en ook Gheorghita dineert mee. Onze Nederlandse guys eten Roemeense specialiteiten zoals mici en mamaliga. De volgende dag vliegen we terug naar Amsterdam. We kijken terug op een zinvolle, mooie maar ook gezellige reis.
Project Murgeni gaat zelfstandig verder met Roemeense hoefsmeden. We houden uiteraard de vinger aan de pols en zullen ook volgend jaar Oost-Roemenië bezoeken. Hierdoor geven we invulling aan een van onze doelstellingen: met behulp van lokale mensen het paardenwelzijn verbeteren en tegelijk de kleine lokale economie stimuleren.
Miryam
