Lees voor meer verhalen het boek ‘Vergeten Paarden’ van voorzitter Leenaars en volg het nieuws op facebook
7 MAART – BEZOEK FRUMUSANI
Ons team ontmoet elkaar bij de TAROM-balie op Schiphol. Dierenarts Iris Maliepard, 6de jaars student diergeneeskunde Marloes Mosterd, hoefsmeden Monicka Vonk, Lennard Lagemaat en Youk van den Akker komen een voor een aangelopen om in te checken. Ook ondergetekende reist mee. Youk maakt omslachtig een selfie maar uiteindelijk hebben we een leuk resultaat. Na een voorspoedige vlucht halen we deze keer een busje op. We stappen met 6 personen in en hebben nog voldoende ruimte voor de koffers. De drie dozen met medicijnen die we hebben besteld, gaan in één keer mee. De reis naar het zuiden verloopt traag. De wegen in Boekarest zijn tijdens werkdagen totaal dichtgeslibd en automobilisten halen gevaarlijke capriolen uit om tijd te winnen. In een smal druk straatje raak ik een vrachtwagen met mijn spiegel. De hoefsmeden drukken de beschadigde spiegel er weer in en deze zal tot het einde van de reis blijven vastkleven. We vinden ons eenvoudige hotel langs een donker zandpad. ’s Avonds eten we pizza en maken verder kennis met elkaar.
De volgende ochtend rijden we richting het noorden om te werken in de opvangshelter. De dierenartsen hebben de medicijnen gecheckt en willen nog graag een toevoeging. We rijden langs de kliniek van een bevriende dierenarts en halen tevens een extra mondsperder op. We zijn lang onderweg want de stad is ook op dit tijdstip een verschrikking. Als we bij de shelter in Tei Toboc aankomen, zijn beheerder Liana Petrovici en hoefsmid Gheorghita Drặgoi al aanwezig. Het is vandaag internationale vrouwendag en verschillende mannen die meewerken, bieden Iris, Marloes en mij een bloem aan. Wat een mooi gebaar! We maken opnieuw kennis met alpaca Mayo en lama Maximilian. Zij lopen los rond en dat is oppassen geblazen. Ze sluipen geruisloos op je af en lopen je zonder aanzien des persoons omver. Onze lokale vrijwilligers zijn door allerlei omstandigheden vergeten te melden dat wij deze week aanwezig zullen zijn en we horen dat de meeste paarden al zijn bekapt en beslagen. Er moeten heel veel gebitten gevijld worden en er is een zwaar gewond paard binnen gebracht na een aanrijding. We gaan snel aan de slag. We beginnen met het gewonde paard dat Natasha genoemd wordt. Het arme beest heeft flinke wonden en loopt ernstig kreupel. Even later wordt geconstateerd dat het paard rechtsvoor aan het ontschoenen is (de hoef laat los bij de kroonrand en zal er uiteindelijk afvallen), een complicatie die helaas euthanasie van het paard noodzakelijk maakt. Een dier laten inslapen, is in dit land altijd een moeilijke discussie. De opvang euthanaseert alleen paarden die liggen en niet meer op kunnen staan. Na een grondig advies van onze dierenartsen en hoefsmeden, gaat Liana akkoord met euthanasie. Ze zal het laten uitvoeren door een Roemeense dierenarts en ze zegt contact op te nemen met de destructie. Ondertussen starten Iris en Marloes met gebitten vijlen en maken de smeden zich nuttig met paardenhoofden vasthouden. Liana, die in het dagelijks leven advocaat is, sommeert haar chauffeur tussendoor om een lunch te regelen voor ons. Na een dag hard werken, rijden we om 19.00 uur richting restaurant La Gil. We hebben afgesproken met dierenarts Oana Radu die in onze andere projecten heeft gewerkt. We worden getrakteerd op Roemeense muziek en het team eet Roemeense lekkernijen zoals mamặlige met vlees en cascaval pane. De slappe friet is nauwelijks eetbaar. Het toetje papanache oogst veel lof bij ons team. Om de rekening voor mij te vragen, drukt Youk voortdurend op een belletje dat op tafel staat. Een van de obers komt driftig aangebeend en zegt dat hij daar onmiddellijk mee op moet houden. We kunnen er allemaal hartelijk om lachen. Terwijl de bloemen van ‘onze mannen’ achterwege zijn gebleven, rijden we op deze bijzondere dag in het pikkedonker over het hobbelige zandpad naar ons hotel. Lang leve de navigatie!
Na het ontbijt klimmen we in de bus op weg naar ons project in de gemeente Frumusani. Lennard zit te dreinen achter in de bus en wordt al snel baby genoemd. Daarnaast drinkt hij de hele dag water en is zijn bijnaam ‘Aqua Baby’ voor dit project geboren. Arme Lennard, hij zal het nog heel vaak moeten horen. Later die week zal Youk van Youkepoek nog getransformeerd worden naar Poekie; het is een gezellige boel. Onderweg komen we het eerste zigeunerkamp tegen en de hoeveelheid rotzooi eromheen is een foto waard. Achter de afvalbergen schuilt echter veel leed…
Als we aankomen op het veld staan de eerste wachtende paarden al klaar. De dames van Red Panda zijn deze week allemaal verhinderd maar ze hebben gelukkig gezorgd voor andere vrijwilligers. Vandaag helpt Nicu Amzuta ons. Ik heb hem ooit eens eerder ontmoet op het vliegveld waar hij werkt. Hij heeft niet veel paardenkennis en dat zorgt soms voor Babylonische spraakverwarringen tijdens het vertalen maar hij trekt alle registers open om ons te helpen. We worden, net als vorig najaar, verwelkomd door de burgemeester en zijn vrouw. Het koffiezetapparaat staat klaar en we kunnen de komende dagen rekenen op heerlijke lunches voor alle medewerkers. De smeden bekappen de wachtende paarden en terwijl Iris de motor aansluit voor het eerste gebit meldt zich een eigenaar met een droespaard (besmettelijke ziekte bij het paard die veroorzaakt wordt door de bacterie Streptococcus equi. Typisch voor droes is de abcesvorming van de lymfeklieren in de keelstreek van het paard). Er staan drie flessen mineraalwater op de koffietafel en ik geef Marloes een fles mee voor de wondreiniging. De eigenaar zal de komende dagen terugkomen voor het schoonmaken. Marloes doet dit klusje met plezier. Het is een zonnige dag en iedereen werkt zich drie slagen in de rondte. Tijdens de lunch liggen we allemaal in een deuk als Lennard water drinkt uit de waterfles die Marloes op de werktafel voor de dierenartsen heeft neergezet. Besmetting bij mensen komt zelden voor en bovendien is de wond schoongemaakt vanuit een bekertje maar de hilariteit is er niet minder om. Na de lunch breken de smeden hun hoofd over een paard dat aan de achterhand extreem op de buitenkant loopt. Na een aantal keren monsteren op de weg wordt er een mooi beslag gecreëerd waardoor het paard een stuk beter vertrekt dan dat het kwam. Tussendoor bel ik nog even met Liana. Zij heeft dierenarts Oana gebeld en het paard zal volgende week maandag geëuthanaseerd worden. De middag verloopt verder zonder problemen en ’s avonds eten we in de buurt bij restaurant Agnes. De slappe friet is weer een teleurstelling.
De volgende ochtend plenst de regen op de straten. Op het veld staan twee grote parasols en op ons verzoek wordt er nog een derde geplaatst. Iedereen kan nu droog werken. Ook biedt de gemeente ons regenjassen aan. Geweldig! Halverwege de dag zal de regen wegtrekken. Vandaag zijn studenten diergeneeskunde Simona Oprea en Christi Clavan aanwezig voor de wachtlijst en de vertalingen. Het paard met droes staat klaar voor behandeling en Marloes gaat aan de slag. Een ander paard dat net gesedeerd is en vaststaat aan de zijkant van een kar, schrikt waardoor het halster breekt. De twee paarden die aan de voorkant van de kar ingespannen staan, schrikken vervolgens ook en gaan ervandoor. Tumult op het veld maar ik maak me daar allang niet druk meer om. De zigeuners hebben alles binnen de kortste tijd weer onder controle. Ondertussen zijn de vier smeden hard aan het werk want ondanks de regen is de wachtlijst vol. Na de heerlijke warme lunch komt Marloes in aanraking met een onredelijke klant. Ze probeert een naald in de hals te zetten bij een onstuimige hengst (zodat ze daarna de medicijnen kan aankoppelen) maar de eigenaar trekt de naald er telkens uit. Als hem wordt uitgelegd dat hij eraf moet blijven, ontploft hij, grijpt zijn paard en vertrekt. Als rechtgeaarde macho rijdt hij nog wel drie rondjes om onze werkplek heen. Even later adviseert Iris een eigenaar om het bit een week niet in de mond van het paard te leggen. Hij rijdt twee rondjes bitloos over het veld en legt het bit weer in de mond. Het is sneu voor het paard maar de eigenaar vindt het op de weg te gevaarlijk. De zon gaat onder en we maken het veld schoon. Op weg naar het hotel rijden we nog langs een kledingwinkel waar Aqua Baby een chillbroek koopt voor ‘s avonds in het hotel.
De volgende ochtend is het droog. We checken uit bij ons hotel in het zuiden en nemen de koffers direct mee. Goedgemutst beginnen we aan onze laatste dag. Cristi is ook van de partij en roept de mensen om hun paarden uit te spannen. Bij een aantal dieren gaat dat heel moeilijk en met veel verzet. Op onze vraag hoe ze dat thuis doen, horen we dat sommige paarden op stal gezet worden met tuig. Bizar! Ondertussen rijd ik naar dierenarts Irina Corbu om de rekening van de door ons bestelde medicijnen te betalen. Terwijl Monicka mutsjes uitdeelt (van haar werk), Youk en Gheorghita een paard bekappen, slaat Lennard zichzelf met een hamer op zijn knie. Even later schampt hij zijn pols met dezelfde hamer. Gelukkig is het niet ernstig. Iris vijlt gebitten en Marloes behandelt het droespaard voor de laatste keer. De wond ziet er al veel beter uit. Opnieuw brengt de vrouw van de burgemeester een warme lunch. We genieten allemaal van haar gastvrijheid en hartelijkheid. De smeden hebben een aantal moeilijke gevallen waaronder een ernstig kreupel paard. Na het beslaan moet het paard een week op rust. We hopen van harte dat de eigenaar hier gehoor aan zal geven. De dierenartsen stuiten tijdens de gebitsverzorging op snijwonden op de tong door scherpe bitten. We gaan dit voorjaar naast halsters en touwen ook bitten opsturen. Na een mooie zinvolle dag is het tijd om afscheid te nemen. De burgemeester is ook gearriveerd en vraagt ons wanneer we weer komen. Er is gedurende de winter door de gemeente voedsel ter beschikking gesteld voor de paarden van arme zigeuners. Dat is te zien! Er waren wel een paar magere en schrale paarden maar het merendeel zag er goed uit. Deze gemeente is een uitzondering en kan een voorbeeldfunctie vervullen voor deze regio.
We rijden via een paar bezienswaardigheden in Boekarest naar ons hotel in de buurt van het vliegveld. Lennard verkoopt zijn chillbroek aan Youk. Na een warme douche eten we in het hotel op de bovenste verdieping. We evalueren de week en eten heerlijk. Zelfs de friet van Monicka is voor herhaling vatbaar.
Op maandag krijg ik een bericht via Messenger. Dierenarts Oana Radu is bij de paardenopvang geweest. Zij weet niet zeker of het paard aan het ontschoenen is. Natasha is niet geëuthanaseerd maar staat met veel pijnstillers op stal. Hoe voorspelbaar…
Eind mei reizen hoefsmeden Gerti Klasens, Jacco van Doorn en Jelle de Vreden naar Galaţi, Oost-Roemenië. We zullen daar een nieuw project starten samen met een Zwitsers team. Frumusani wordt door ons begin oktober opnieuw bezocht.
Miryam
4 OKTOBER – PROJECT FRUMUSANI
Door omstandigheden ben ik niet in de gelegenheid geweest om de smeden voor de reis een keer te ontmoeten. Gewapend met een profielfoto van hoefsmid Jelle de Vreden, ga ik in de buurt van de incheckbalie op zoek naar hem. Het duurt niet lang voordat ik Jelle samen met zijn collega Hilbert Lemstra aantref. Tijdens een ontbijtje maken we voor het eerst kennis met elkaar. Met mij in het midden gezeten gaan we daar tijdens de vlucht mee verder. De reis verloopt voorspoedig en we zijn op tijd om de huurauto op te halen. Op de parkeerplaats ontmoeten we Susy Utzinger, de drijvende kracht achter een Zwitserse stichting van dezelfde naam, en twee van haar dierenartsen. Gezamenlijk rijden we naar het pension dat een kwartier rijden verwijderd is van ons project in Frumuşani. Het pension is vol en terwijl de rest een aardige kamer krijgt aangewezen, moeten Jelle en ik het doen met twee piepkleine zolderkamertjes. Gelukkig hoeven we er alleen te douchen en de slapen. Hoefsmeden Sandu en Ionel zijn ook aangekomen vanuit Oost-Roemenië. We verzamelen net buiten het centrum bij restaurant Jienilor en ontmoeten daar de overige vrijwilligers. Iedereen heeft veel zin in het project en is klaar voor de dag van morgen.
Er wordt voor de woensdag veel regen voorspeld en Red Panda heeft het werkschema omgedraaid. De volgende dag ontbijten we gezamenlijk en rijden om acht uur naar de opvangshelter in Tei Toboc. Hier staan gemiddeld 35 paarden. Hoofdsponsor Lilianne heb ik vorig jaar al een keer ontmoet en zij heeft met haar eigen geld de laatste twee jaar enorme verbeteringen aangebracht in deze paardenopvang. Bij aankomst is zij er nog niet maar de nieuwe manager leidt ons direct rond en hij laat ons de situatie van de paarden zien. Hoefsmid Gheorghita arriveert met Raluca en de nodige materialen. Er is voldoende werk voor de hele dag en we gaan snel aan de slag. Terwijl de smeden paarden bekappen en de dierenartsen gebitten vijlen, maak ik opnieuw kennis met de alpaca. Lilianne heeft hem in Nederland gekocht als Maya maar bij aankomst bleek het een mannetje te zijn. Ze heeft hem toch maar gehouden en de naam gewijzigd in Mayo. Hilbert, Ionel, Jelle en Sandu kappen en smeden vlijtig verder en ik haal met Raluca boodschappen bij de lokale supermarkt voor de lunch. Wanneer we terug zijn, lopen we naar de overkant om de nieuwe paarden te bekijken. Er staan een aantal broodmagere paarden en het is maar zeer de vraag of zij het nog gaan redden. Het team van Lilianne doet zijn uiterste best maar deze paarden zijn zo verwaarloosd binnen gebracht dat het voor de dieren vijf voor twaalf is. De lokale dierenarts komt gelukkig regelmatig om de situatie te beoordelen.
Echter, wanneer de dieren teveel lijden en er geen verbetering optreedt, zal hij kiezen voor euthanasie.
Om 18.00 uur zijn de smeden klaar maar de dierenartsen hebben nog een aantal gebitten te vijlen en wonden te verzorgen. Zo vlak voor vertrek sta ik alles even rustig te observeren als er plotseling iets achter mij ongemerkt komt aansluipen. Een kus in mijn nek gevolgd door een flinke duw doen mij in verwarring op de grond duikelen. Opkijkend zie ik de ondeugende snoet van Mayo! ’s Avonds eten we gezellig met het hele team in het pension.
Na een Roemeens ontbijt met slappe koffie rijden we de volgende dag naar Frumuşani. Hier zal vandaag ons nieuwe project van start gaan. Bij de ingang van de gemeente staat Roemeense hoefsmid Gheorghita Drặgoi op ons te wachten. Het voetbalterrein dient deze keer als werkplek en bij aankomst staat het veld vol met wachtende ‘klanten’. De gemeente heeft een grote tafel en een parasol geplaatst. De locoburgemeester is aanwezig om alles in goede banen te leiden en de vrouw van de burgemeester staat klaar met een koffiezetapparaat! Dit hebben we de afgelopen zeven jaar nog nooit meegemaakt. Wat een hartelijke ontvangst! De koffie is een stuk lekkerder dan in het pension en dat vormt een goed begin van de intensieve werkdag die komen gaat. Er staan zowel doorvoede als schrale en zelfs uitgesproken magere paarden op ons te wachten. Hoefsmeden Jelle, Hilbert, Gheorghita, Sandu en Ionel beginnen met het bekappen van hun eerste paard. Dierenartsen Nina en Christoph richten de tafel in met instrumenten en medicijnen. Later zal ook Roemeense dierenarts Julia nog komen helpen. Alexandra van Red Panda beheert de wachtlijst en helpt met vertalen. Roemeense Lilu fungeert als assistente van de dierenartsen en tevens als tolk. Het project is begonnen en Susy en ik leggen alles vast op de gevoelige plaat. De zigeuners wachten allemaal netjes op hun beurt of worden op de lijst van morgen of zaterdag geplaatst. Het gebruikelijke geschreeuw en voordringen blijft achterwege. Misschien helpt het dat de vrouw van de burgemeester en de ‘vice-mayor’ aanwezig zijn. Wat de reden ook is, de sfeer is gemoedelijk. De beide dierenartsen zijn eerst nog een beetje verlegen maar als Jelle en Hilbert grappen maken tussendoor, is het ijs snel gebroken. Wanneer ik lunch wil gaan halen, kondigt de vrouw van de burgemeester verse pizza en broodjes aan. We vallen van de ene verbazing in de andere. Na een mooie werkdag gaat iedereen met een tevreden gevoel terug naar het pension.
De volgende dag is Delia, bij aankomst op de werkplek, al bezig de paardeneigenaren op de lijst te plaatsen. Er staan heel veel zigeuners en paarden te wachten op het voetbalveld en het lijkt erop dat we ze niet allemaal kunnen behandelen vandaag. Het koffiezetapparaat zorgt voor enige ontspanning en wanneer de eerste paarden klaar staan, begint iedereen aan zijn of haar taak. Susy en ik maken weer heel veel foto’s en filmpjes. Hilbert heeft last van zijn rug maar wanneer eenmaal de zon op zijn achterzijde schijnt, is het leed snel geleden. Er meldt zich een vriendelijke smid uit de regio. Wij nodigen hem uit rond te kijken en vragen te stellen. Het is een oudere man en meestal zijn die smeden snel gevlogen omdat ze niet meer willen leren of omdat ze het gewoon beter weten. Ook deze man is na een uurtje verdwenen. Helaas… Het wordt vooral voor de vijf smeden een zware dag. De hoeven van de paarden zijn hard en vaak flink uit model. Er zijn vandaag iets teveel paarden geboekt maar de jongens maken zonder al teveel gemopper hun werk af. Chapeau! De dierenartsen zijn vanmiddag sneller klaar met wonden en gebitten behandelen. Er is ’s morgens gevraagd of ze een onhandelbare hengst kunnen castreren en nu is daar tijd voor. De eigenaar verzorgt zijn paard goed maar hij heeft geen geld voor de dierenarts. Het paard wordt onder volledige narcose gebracht zodat er veilig en schoon gewerkt kan worden. Wanneer ik terugkom van de groothandel voor diergeneesmiddelen, is de operatie geslaagd. De eigenaar zal morgen terugkomen voor controle. Iedereen is moe en wil graag gemakkelijk eten in het pension. Na een frisse douche smaakt de eenvoudige maaltijd heerlijk.
Onder een strak blauwe hemel arriveren we voor de laatste keer deze reis op het werkveld. Gheorghita heeft alles al klaargezet en Raluca loopt langs de căruțe cu cai (paardenkarren) om namen te noteren. Ook vandaag zullen we mensen teleur moeten stellen maar Gheorghita wil dit project graag overnemen volgend jaar. Hij is bereid om de komende week de paarden te beslaan waar we vandaag niet aan toe komen. Opeens zie ik de oude smid weer lopen en Sandu vraagt mij om even met hem te komen praten. Hij heeft zijn neef Robert Constantin meegenomen die graag in maart 2017 wil deelnemen aan ons opleidingstraject. Neef Robert is 32 jaar en wil heel graag hoefsmid worden; now we are talking! De eigenaar met het gecastreerde paard meldt zich keurig op tijd bij de dierenarts. Christoph controleert de zwelling van de balzak en neemt zijn temperatuur op. Alles is prima in orde en de eigenaar verlaat trots het veld. Wederom wordt er voor de lunch een grote plaat met pizza bezorgd. Het is deze keer echt geweldig geregeld. Wanneer we weer goed en wel aan het werk zijn, is er opeens grote hilariteit. De eigenaar die het paard van Hilbert vasthoudt, kan zijn plas niet meer ophouden. Terwijl Hilbert naar het aambeeld loopt, haalt de eigenaar zijn edele delen uit zijn broek en plast naast het paard. We liggen allemaal in een deuk. Even later is er minder reden tot lachen. Jelle krijgt een klap in zijn maag van een onvriendelijke merrie. Met een aantal Ibuprofen tabletten achter zijn kiezen gaat hij even later toch weer door. We werken de lijst af en de paarden die overblijven worden overgezet naar de agenda van Gheorghita. De Zwitsers rijden terug naar het pension; zij hebben op zondag een middagvlucht. Wij zullen de volgende ochtend vroeg vertrekken en overnachten daarom in de buurt van het vliegveld. ’s Avonds ontmoeten we elkaar voor de laatste keer in een Libanees restaurant. Iedereen kijkt terug op een hele mooie en gezellige projectweek waarin we heel veel paarden(eigenaren) hebben geholpen. De samenwerking met de Zwitserse stichting was in één woord fantastisch. We spreken af om volgend jaar in Oost-Roemenië wederom de handen ineen te slaan voor een project in de buitenwijken van Galaţi, waar de eigenaren met hun paarden in erbarmelijke omstandigheden leven.
Naar Frumuşani keren we volgend jaar maart nog een keer terug waarbij we Gheorghita definitief zullen introduceren als onze/hun lokale hoefsmid. Daarbij zullen we alle paardeneigenaren ervan proberen te overtuigen dat onze werkzaamheden niet worden gesubsidieerd door de EU (was dat maar zo) zoals iedereen daar lokaal wel lijkt te denken. We zullen moeten praten als Brugman om ze te vertellen dat dit alleen maar gedaan kan worden door de gulle giften van onze donateurs en de andere activiteiten die we ondernemen. Ook zullen we ze gaan vertellen dat in het vervolg een kleine eigen bijdrage zal moeten worden betaald aan Gheorghita terwijl wij de materialen zullen verstrekken en het resterende deel van zijn honorarium. Op deze manier geven we een mooie invulling aan de doelstelling van onze stichting: het wegnemen/verminderen van leed bij de werkpaarden en het bevorderen van de lokale micro-economie.
Miryam
MAART 2016 – PROJECT MURGENI OP DE RAILS
Op 15 maart jl. rijd ik ‘s morgens naar Schiphol. Hoefsmeden Jacco van Doorn en Gerti Klasens komen vanuit Enschede met de trein. Vandaag vervolgen we project Murgeni in Oost-Roemenië. Op Schiphol vinden we elkaar bij de incheckbalie van Tarom en gaan we gezamenlijk goedgemutst het avontuur tegemoet. We werken in dit project samen met de stichtingen Noi şi Voi en Bună Ziua. Deze stichtingen ondersteunen jonge mensen met een verstandelijke beperking. Hannah Smit zal mij deze keer helpen met vertalen bij de burgemeester in Murgeni.
De vlucht verloopt voorspoedig en op vliegveld Otopeni staat hoefsmid Gheorghita Drăgoi op ons te wachten. We halen de huurauto en draaien 3 kwartier later de snelweg op naar het oosten. We hebben een kleine 300 km voor de boeg; in West-Europa goed te doen in 3 uur maar hier moeten we er toch 5 uur voor uittrekken. We toeren door heuvelachtig landschap met hier en daar een bergachtig karakter. In de vlakten zien we de voor Oost-Europa kenmerkende groene en gele uitgestrekte weilanden en zwarte aarde. We kijken uit op enorme akkers met druivenranken. Dankzij het goede klimaat en de gunstige ligging van de wijngaarden, produceert Roemenië uitstekende kwaliteitswijnen. Onderweg eten we in een plaatselijke taverne; de eenvoudige maaltijd smaakt ons goed want we hebben allemaal trek. Om 22.00 uur rijden we het erf in Găgeşti op. Samen met Hannah en vriend Jos drinken we een glaasje wijn.
De volgende ochtend arriveren hoefsmeden Sandu en Ionel Coman op de boerderij. We vertrekken samen naar Murgeni. Terwijl het gezelschap een kopje koffie bestelt bij de plaatselijke uitbater, gaan Hannah en ik naar het gemeentehuis. We hebben een goede plaats nodig om deze week te kunnen werken maar na ons vertrek moeten Sandu en Ionel het project daar kunnen continueren. De burgemeester blijkt in het ziekenhuis te liggen en de locoburgemeester is er vanmiddag pas weer. We mogen vandaag bij de lokale inseminator voor de deur werken. Hij brengt sperma via de schede in de baarmoeder als een tochtige koe op het hoogtepunt van haar vruchtbaarheid is. De man in kwestie loopt moeilijk en wordt door anderen met de auto gereden naar zijn klanten. Ik zie hem nog niet achter een koe zijn werk doen maar later zal blijken dat ik dit helemaal mis heb. We hebben hier eerder gewerkt en we worden door de heer des huizes hartelijk ontvangen. De eerste klanten staan er binnen tien minuten en de vijf smeden gaan aan de slag in de voorjaarszon. De paarden die we vandaag behandelen zijn van Roemeense boeren. De dieren zien er, op twee na, goed uit. Rad lopen doet er geen een maar het is en blijft een groot positief verschil met de schrale zigeunerpaarden. Op de terugweg rijden we nogmaals naar het gemeentehuis. Jacco en Gerti laten mij voor de gein uit de auto als echte bodyguards met zonnebrillen op. Helaas voor ons keren we onverrichter zaken huiswaarts want de locoburgemeester is alweer vertrokken. Thuis maken we met z’n allen spaghetti en laten we het ons goed smaken. ’s Nachts daalt de temperatuur nog behoorlijk en ik heb het koud in mijn caravan. Van Gerti krijg ik een kruik te leen en die zal de komende dagen wonderen verrichten. De overige vrijwilligers slapen op de zolder van het huis maar ook daar is het gedurende de nachtelijke uren frisjes.
De volgende dag staan onze smeden te popelen om te beginnen. We rijden opnieuw naar de primărie (gemeentehuis) en deze keer treffen we de locoburgemeester aan. Hij poeiert ons echter af en Hannah vraagt hem wanneer hij wel aanwezig is. Hij geeft aan dat dit vanmiddag zal zijn. We besluiten om het bezoek later die dag te combineren met boodschappen doen in het stadje. Binnen een uur staat het erf bij de inseminator weer vol. Jacco en Gerti nemen Ionel afwisselend op sleeptouw. Hij bekapt en beslaat al heel behoorlijk maar hij kan nog veel leren. Eén paard ziet er schraal uit maar magere exemplaren zoals we die regelmatig tegenkomen bij de zigeuners, blijven gelukkig ook vandaag achterwege. Er is hier enorm veel land en de boeren kunnen de paarden overal laten eten waarbij ze hun dier vastzetten aan een pin. Terwijl Jacco de hoeven van een paard bekapt en Gerti uitleg geeft aan Ionel, staat Gheorghita te hannesen met de achterhand van een dwarse merrie. Jacco en Gerti helpen hem en gezamenlijk wordt de klus geklaard. De eigenaar is enorm blij en dankbaar! We vragen ons wel af wie de merrie normaliter bekapt en beslaat en hopen dat er niet teveel geweld aan te pas komt. Veel eigenaren zijn onwetend en we proberen daar aandacht aan te besteden. Opeens is er tumult want er moet een kalfje geboren worden op het erf van onze gastheer. Behendig helpt de inseminator het kalf op de wereld. Hij is met zijn stramme lijf veel leniger dan ik dacht. Op de terugweg rijden we met Sandu naar de door hem gekozen werklocatie. Het blijkt een oude veemarkt te zijn; een perfecte plek om te werken. We stoppen opnieuw bij het gemeentehuis maar de locoburgemeester is weer gevlogen. Zucht. ’s Avonds koken we wederom samen waarbij Jos ons goed helpt. Hij heeft in Nederland een hotel en zijn horeca-ervaring komt goed van pas. Een aantal bewoners loopt regelmatig bij ons binnen. Ze lijken te genieten van onze aanwezigheid; het geeft de nodige afleiding en gezelligheid. We spelen met veel plezier een aantal potjes Halli Galli waarna iedereen tevreden onder de wol kruipt.
De volgende morgen staan we voor de vijfde keer al vroeg bij de primărie op de mat. Eindelijk mogen we doorlopen en worden we in het kantoor van de gemeentesecretaris binnengelaten. Hannah legt uit dat we vandaag op de oude veemarkt willen werken en dat dit een mooi plaats is voor Sandu en Ionel als vaste werkplek. Na veel vijven en zessen gaat hij akkoord met de locatie en belooft hij een contract voor onze stichting op te maken. Eureka! We rijden naar de plek toe en binnen enkele minuten is het hele veld gevuld met zigeuners, paarden en karren. Het staat nu al vast dat we mensen moeten gaan teleurstellen. Onze smeden beginnen vol goede moed aan de nieuwe werkdag. Direct worden we geconfronteerd met magere paarden en ander dierenleed. Rondom Boekarest kunnen we de ‘lopende skeletten’ kopen van de zigeuners en ze naar een opvang brengen. Hier beslist de dierenarts of het paard uit zijn lijden verlost moet worden of met goede verzorging nog een kans maakt. In Oost-Roemenië is geen paardenopvang en de magere scharminkels zouden de reis naar Boekarest misschien niet overleven. De arme dieren worden na de behandeling weer aangespannen voor de kar. Gelukkig zijn ze door een goede hoefsmid beslagen. Het is een harde realiteit waar weinig plaats is voor sentimenten.
Jacco bekapt het volgende paard, Gheorghita gaat onvermoeid door met ijzers in het vuur leggen en Gerti krijgt ruzie met een onredelijke zigeuner. Ik sta met een kloppend hart in mijn keel. Gelukkig loopt het met een sisser af en wijden we ons snel verder aan onze taak. Wanneer Gerti later zijn trui uittrekt en de mensen zijn armen zien, wordt hij gekscherend Jean Claude van Damme genoemd. Aan het einde van de middag is er enorm veel werk verzet. Sandu stuurt iedereen weg die niet meer geholpen kan worden. Ze kunnen volgende week bij hem en Ionel terugkomen. Gheorghita pakt efficiënt beide auto’s in. Wij ruimen samen de laatste rommel op.
Na een gezellige laatste avond breekt de dag opnieuw aan. We nemen afscheid van Hannah, Jos en de jongeren op de boerderij en reizen terug naar Boekarest. We komen op tijd in het hotel aan en nemen even later een taxi naar restaurant Gil. Hier zullen we gezellig tafelen met de Roemeense vrijwilligers Raluca Simion en Delia Pirvu en ook Gheorghita dineert mee. Onze Nederlandse guys eten Roemeense specialiteiten zoals mici en mamaliga. De volgende dag vliegen we terug naar Amsterdam. We kijken terug op een zinvolle, mooie maar ook gezellige reis.
Project Murgeni gaat zelfstandig verder met Roemeense hoefsmeden. We houden uiteraard de vinger aan de pols en zullen ook volgend jaar Oost-Roemenië bezoeken. Hierdoor geven we invulling aan een van onze doelstellingen: met behulp van lokale mensen het paardenwelzijn verbeteren en tegelijk de kleine lokale economie stimuleren.
Miryam
19 DECEMBER – PLANNEN VOOR 2016
Terwijl Sinterklaas naar Spanje is gereisd, bereidt de Kerstman zich voor op de drukke dagen die nog komen gaan. Wij kijken in deze periode terug op een goed jaar voor onze stichting maar we zien een triest jaar voor de mensen en dieren in Roemenië. Ondanks de moeite en grote geldstromen die buitenlandse èn Roemeense stichtingen pompen in dit arme EU-land, blijft het leed onverminderd groot. Er zijn gelukkig heel veel stichtingen die opkomen voor mensen en ook honden mogen rekenen op veel steun. Paardendoelen zijn in Roemenië op één hand te tellen en daarom mogen wij niet opgeven en moeten wij blijven strijden voor een beter welzijn van de werkpaarden. De projecten beginnen hun vruchten af te werpen en we zullen nieuwe projecten moeten starten ‘om de olievlek uit te laten lopen’. Ik blijf geloven in deze enorme uitdaging met als beloning een kreupel paard dat na onze behandeling met minder pijn het werkveld verlaat. Roemenië is een moeilijk land om in te werken. Naast corruptie duurt alles eeuwig lang en de raderen bewegen trager dan traag. Toch zie ik betere jaren gloren aan de horizon maar het wordt nog een lange weg die geplaveid is met veel hobbels. Blijft u ons steunen zodat wij ons werk kunnen blijven doen? Onze stichting zit vol met nieuwe ideeën. Wij gaan er alles aan doen om een aantal van deze concepten uit te voeren in 2016. Jullie zijn nog niet van me af.
Hele fijne jaarwisseling gewenst!
SEPTEMBER 2015 – BEZOEK BOEKAREST
Op vrijdag 25 september vertrek ik ‘s morgens richting Dortmund. Mijn vlucht is op tijd en alles verloopt volgens schema. Raluca Simion van de stichting Red Panda zal op vliegveld Otopeni aanwezig zijn. De auto ophalen gaat deze keer vlot en we zijn snel onderweg naar mijn hotel in het centrum. Het is heerlijk weer en even later zitten we in de tuin van een café waar we een hapje eten en een agenda maken voor de volgende dag. We zullen een druk programma hebben. Delia Pirvu, die altijd aanwezig is tijdens onze projecten, zal morgen ook meereizen naar de verschillende adressen. Na een genoeglijke avond neemt Raluca een taxi terug naar huis.
De volgende ochtend is de lucht blauw en helder. Het belooft een mooie dag te worden. Delia en Raluca komen naar het hotel en na een kopje koffie rijden we naar onze eerste afspraak bij de universitare de medicina veterinara. Hier spreken we met Dr. Iuliana Ionaşcu. Roemenië telt momenteel 850.000 tot 1 miljoen werkpaarden en nog heel weinig sportpaarden. Sportpaarden houden begint langzaam populairder te worden maar de hobby neemt nog geen grote vormen aan. Het paard wordt vaak gehouden als statussymbool en staat meer binnen dan buiten. Natuurlijk zijn er in Nederland ook nog genoeg stallen aan te wijzen waar de paarden nauwelijks een frisse neus kunnen halen. Elk jaar starten er ± 170 studenten aan de studie diergeneeskunde. Slechts 5 studenten kiezen uiteindelijk voor landbouwdieren. Volgens Dr. Ionaşcu zoekt iedereen tegenwoordig werk in de stad en vinden jongeren het geen eer meer om op het platteland te werken. Ook is het een nadeel dat iedereen 6 jaar hetzelfde studeert. Tijdens deze 6 jaar, zien sommige studenten slechts een of twee keer een koe of een paard. De nadruk ligt op kleine huisdieren. Niemand specialiseert zich. De 5 paardendierenartsen die wij kennen, hebben hun kennis allemaal in het buitenland opgedaan. Iuliana denkt dat het systeem waarbij na 3 jaar een bepaalde richting gekozen kan worden, pas over 10 jaar zal worden aangepast. Mijn vraag waarom het nog zolang moet duren, beantwoordt zij met schouderophalen. De raderen draaien traag in Roemenië en dat is hiermee maar weer eens bevestigd. Toch ben ik blij met haar medewerking en openheid. Om ons meer informatie te verschaffen, komt zij met het idee om een enquête te maken. Het nieuwe studiejaar start begin oktober en zij kan regelen dat iedere vierde, vijfde en zesdejaars student een formulier voor ons invult.
Iuliana moet weer aan het werk en loopt met ons mee naar de uitgang. Terwijl we door de gangen lopen, vertelt zij ons dat de paarden op de politieacademie in Boekarest er ook slecht aan toe zijn. Bij iedere ceremonie op straat, lopen er veel paarden behoorlijk kreupel. Ik kan me er niets bij voorstellen maar ik geloof haar direct. Staatsbedrijven zijn moeilijk toegankelijk voor ons en ik weet niet of ik met deze informatie iets kan uitrichten. Bij het afscheid zegt ze ook contact op te nemen met de decanen op de universiteiten in Cluj, Târgu Mureş en Iaşi om de enquête daar ook te laten plaatsvinden. We hebben een landelijk onderzoek! Raluca en Delia zullen alles in goede banen leiden.
Onze volgende afspraak staat gepland in Tei Tobok in het Noorden van Boekarest. Deze paardenopvang werd in 2009 en 2010 enkele malen door ons bezocht voor partnership. De samenwerking stopte toen ik erachter kwam dat twee paarden met een afgereden hoef, in leven gehouden werden voor de subsidie. De euthanasie werd bewust uitgesteld omdat de paardenopvang per gestald paard geld ontving. Vorig jaar is er een nieuwe beheerder aangesteld en het stalpersoneel is vervangen. Reden voor mij om opnieuw Tei Tobok te bezoeken.
Liana Petrovici werkt doordeweeks als advocaat in de city. Omdat ze de geschiedenis van de opvang kent en eigenlijk niemand vertrouwt, heeft ze 12 camera’s laten installeren. Zo kan ze op een megagroot scherm in haar kantoor zien of de medewerkers doen waar ze voor aangenomen zijn. In het weekend is ze te vinden tussen de paarden. De gemeente stelt de ruimte beschikbaar en betaalt de medewerkers. Liana zoekt op dit moment sponsoren en betaalt veel uit eigen zak. Wij willen de opgevangen paarden ook graag helpen maar het vertrouwen moet eerst bij mij weer terugkomen. Liana heeft de gebouwen laten opknappen van haar eigen geld en neemt ons trots mee het terrein op. We zien dat de vieze stoffige stallen plaats gemaakt hebben voor ruime, goed geventileerde boxen. Alles is keurig netjes. Buiten staan de paarden in schone paddocks met hooi. Wat een verschil met 5 jaar geleden. Ze is vereerd met mijn bezoek en ze raakt niet uitgepraat. We hebben echter nog een afspraak en we moeten afscheid nemen. Voordat we vertrekken wil ze ons nog een paard laten zien dat net is binnengebracht. Broodmager staart de merrie ons met lege ogen aan. Waarom laten mensen het met een paard zover komen en zoeken ze niet eerder hulp. Het blijft iedere keer weer onverteerbaar om deze ellende te zien. Het lijkt vijf voor twaalf voor dit 16-jarig paardje maar toch hebben de afgelopen jaren mij geleerd dat het goed kan komen met de juiste verzorging. In maart 2016 reizen we voor een nieuw project naar Roemenië. Liana vraagt ons om langs te komen met de Nederlandse smeden. Ik hoop dat de merrie er dan beter bijstaat.
Om 15.30 uur rijden we naar Ganeasa voor een controlebezoek. Iedereen heeft razende trek en we stoppen voor een broodje kaas. De zigeuners ontvangen ons met open armen. Onze Roemeense smid Gheorghita is een tijdje niet geweest vanwege een gebroken hand. Veel eigenaren hebben hun paarden zelf beslagen en dat is helaas goed te zien. In oktober staat er een werkperiode ingepland. De bedoeling is dat hoefsmid Ionel Coman uit project Murgeni stage komt lopen bij Gheorghita. Zo kan Ionel veel leren maar ook helpen om dit project weer snel draaiende te krijgen. En passant delen we ingezamelde halsters en bitten uit.
Het begint intussen te schemeren en het wordt tijd om afscheid te nemen. Als we de zigeunerwijk uitlopen, zien we een dode rottweiler tussen het afval liggen. Niemand neemt de moeite om het dier uit het zicht te leggen of weg te halen. Het is te laat om nog naar Budeşti te rijden. Raluca en Delia zullen voor eind oktober deze gemeente bezoeken om met de burgemeester te spreken over de mogelijkheden van een nieuw project voor maart 2016. In deze regio wonen genoeg paarden en er heerst veel armoede.
We rijden terug naar het centrum en eten bij een gezellige pub. Anabele en Carmen van Red Panda zijn ook aangeschoven voor de laatste meeting van deze dag; brainstormen voor 2016. Na een nuttige en gezellige avond neem ik afscheid van mijn Roemeense dierenvrienden. Deze trip is heel zinvol geweest om de volgende stappen voor onze stichting te zetten. De volgende ochtend lever ik de auto in op het vliegveld en reis terug naar het Noorden.
Miryam
MEI 2015 – EDUCATIE VOOR MURGENI, OOST ROEMENIE
Op 12 mei reis ik alleen naar Boekarest. Het is de eerste keer in zes jaar dat ik bij de aanvang van een project werk zonder Nederlanders. We kunnen het inmiddels verantwoord starten met de door ons opgeleide mensen in de bestaande projecten. Best spannend! Op het vliegveld ontmoet ik dierenarts Oana Radu en we rijden met de huurauto naar een plek waar we hebben afgesproken met hoefsmid Gheorghita Drặgoi. Gezamenlijk reizen we naar Gageşti, Oost-Roemenië. We komen laat aan en iedereen is in diepe rust. Onder een prachtige sterrenhemel vinden Oana en ik de slaapcaravans met de verlichting van onze telefoons. Gheorghita slaapt binnen in de vrijwilligersruimte van de stichting Noi şi Voi. De volgende ochtend ontmoeten we Sandu, Ionel en Andrei. Gheorghita en Sandu zullen Ionel en Andrei coachen met de praktijk. De theorie is voor alle vier interessant. Oana heeft een PowerPointpresentatie gemaakt met heel veel foto’s van hoeven en onderbenen om de anatomie uit te leggen. Op deze manier wordt de basis gelegd van het middagprogramma: het bekappen van een paardenhoef.
Tussen de middag eten we samen een broodje. Daarna komen er 2 paarden uit het dorp. Gheorghita en Sandu ontfermen zich over Ionel en Andrei. Stap voor stap nemen ze alle aspecten van het bekappen door met de jongens en demonstreren de techniek met een voor- en achterhoef. Zowel Andrei als Ionel hebben ervaring met het bekappen van paardenhoeven maar voor beiden valt nog heel veel te leren. Aan het einde van de sessie worden de paarden beslagen door Sandu en Gheorghita.
Tussendoor rijd ik naar Murgeni met Hannah voor boodschappen. Hannah woont de helft van het jaar in Gageşti en zet zich met ziel en zaligheid in voor jongeren met een verstandelijke beperking. Elles uit Iasi is meegekomen met Andrei. Zij heeft ons in 2012 tijdens een van de projecten geholpen met vertalen. We zijn van plan om de burgemeester van Murgeni te bezoeken vandaag en dan is een goede vertaler meer dan noodzakelijk. De burgemeester zit in een meeting maar zodra hij hoort dat wij in de hal staan, verschijnt hij binnen dertig seconden. Hij herkent ons direct en zijn aanbod geldt nog steeds. Hij stelt een ruimte beschikbaar als wij zorgen voor de materialen. Daarnaast heeft hij wellicht nog wel een of twee smeden die mee kunnen doen aan de opleiding. Een vaste ruimte is mooi maar hoe zorgen wij ervoor dat onze spullen niet om de haverklap worden gestolen? Eerst maar eens kijken of hij morgen met aspirant hoefsmeden op de proppen komt. We eten zelfgemaakte macaroni en genieten van de milde avondtemperatuur.
De volgende dag gaan we verder met de theorie. Oana laat hoefafwijkingen zien naast een gezonde hoef. De voorbeelden zijn niet allemaal even goed te herkennen maar de meeste afwijkingen kunnen de smeden wel duiden. Daarna gaat het over de stand van de voet t.o.v. het onderbeen. Tijdens de pauze bellen we met de burgemeester uit Murgeni. Hij heeft geen potentiele kandidaten gevonden. Volgens deze plaatselijke bestuurder vinden de mannen uit het stadje het beroep veel te zwaar. Daarnaast laat hij ironisch weten dat ze liever de hele dag niets doen. Dat klinkt nog eens bemoedigend voor de toekomst! Het is zeer teleurstellend dat in een zigeunerstadje waar 1000 paarden leven, niemand een gratis opleiding wenst om hoefsmid te worden. Ik vind het onbegrijpelijk. Ik denk terug aan de eerste gesprekken in 2009 voordat we onze stichting begonnen. Kijk nooit met Westerse ogen naar een situatie van mensen in een voormalig Oostblokland. Nog maar 25 jaar geleden werd het leven van de Roemenen bepaald door de Communistische Partij en de altijd en overal aanwezige Securitate. Ze waren niet vrij en wie vrij wilde zijn, probeerde te vluchten met het risico doodgeschoten te worden. Mensen hoefden niet zelf na te denken. Ze liepen ‘in een keurslijf’ en werden gedwongen tot beslissingen. Wie zijn hoofd boven het maaiveld wilde uitsteken, werd corrupt. Een andere mogelijkheid was er niet. In 25 jaar is het land al veel veranderd maar ondernemersbloed is in deze regio nog ver te zoeken. ‘s Middags gaan we verder met de praktijk. De lucht wordt zwart en de smeden gaan binnen in de schuur verder met werken. Terwijl ik ga snipperen en snijden voor de maaltijd, barst het onweer los.
De volgende dag staan we op met een prachtige blauwe lucht. We hebben de hele week al heerlijk weer waardoor we ook ’s avonds buiten kunnen zitten. Oana pakt de theorie op met ziekten en afwijkingen. Het niveau van de stof is aan de hoge kant maar het gaat hierbij niet om de behandeling maar of ze de ziekten kunnen herkennen. Heldere foto’s en filmpjes stimuleren het leerproces.
’s Middags krijgen Ionel en Andrei hun laatste praktijkles. Om 17.00 evalueren we op het terras. Iedereen heeft veel geleerd. Ook voor Sandu en Gheorghita was de bijscholing zeer leerzaam. Zij hebben het als een opsteker ervaren dat zij Andrei en Ionel mochten helpen met de praktijk. ’s Avonds barbecueën we met het hele team en praten na over de afgelopen week.
Gheorghita vertrekt de volgende dag vroeg richting Boekarest. Oana en ik ontbijten nog even gezellig met Hannah. We kijken terug op mooie en zinvolle dagen. Even later verschijnt Sandu voor een gesprek met mij. Hij wil graag wekelijks op een vaste plaats in Murgeni werken met Ionel. Ik zal, via Elles, contact opnemen met de burgervader over de mogelijkheden. We komen overeen dat onze stichting een deel kan vergoeden en de mensen een deel moeten betalen voor het bekappen en beslaan van hun paard. Zo kunnen zij veel paarden helpen en de mensen op een centrale plek in het dorp leren hoe zij hun paard beter kunnen verzorgen. Bij het schrijven van deze blog is alles in onderhandeling en kunnen we dit project hopelijk snel aanwakkeren en een GO geven.
Oana en ik rijden terug naar Boekarest. Onderweg komen we veel ‘skinny horses’ tegen. Dierenarts Bejan uit Bặrlad heeft ons gevraagd of we gemeente Iveşti nog willen bekijken dat een mogelijk project voor de toekomst zou kunnen zijn. Bij navraag blijkt er een hoefsmid te zijn; wordt vervolgd…
Ik zet Oana af bij de kliniek waar zij werkt en haar auto geparkeerd heeft staan. Na een goede nachtrust in een airporthotel, lever ik de huurauto in en vlieg terug naar huis.
Miryam
Follow-up: september 2015
OKTOBER 2014 – BITTERKOUD IN MAGURELE
In de ochtend van 22 oktober reist ons team naar Dortmund. Vandaag vertrekken hoefsmeden Monicka Vonk, Lucas Dijkstra en ondergetekende naar Boekarest voor ons project in de gemeente Mặgurele. We hebben een uur vertraging en besluiten onderweg in het vliegtuig te eten. We worden opgehaald door Red Panda vrijwilligster Alexandra en haar vriend. De huurauto staat een eindje van het vliegveld op ons te wachten en we stappen in een busje dat ons naar het parkeerterrein transporteert. Rond 22.00 uur rijden we eindelijk achter Alexandra aan op zoek naar ons nieuwe hotelletje in Mặgurele. Ons vaste adres is bezet met werknemers van een bouwproject. We leggen de koffers op onze kamers en drinken gezamenlijk nog een borreltje.
De volgende morgen rijden we na het ontbijt richting Mặgurele. Het is koud en regenachtig en de mensen staan vandaag niet massaal te wachten. Dat hoeft ook niet want Red Panda heeft afspraken gemaakt zodat de eigenaren en de paarden niet de hele dag in de regen hoeven te staan. We zetten onze materialen neer bij een prieel in de speeltuin van het dorp en plaatsen 2 tenten tegen de regen. Hoefsmid Gheorghita Drăgoi heeft de hoefijzers en materialen opgehaald in Gagesţi (project 3) en is de auto aan het uitpakken bij onze aankomst. Delia Pirvu en dierenarts Oana Radu zijn ook gearriveerd. Terwijl Delia de wachtlijst beheert en Monicka, Lucas en Gheorghita paarden bekappen, begint Oana met de eerste check-ups. Na 5 bezoeken in de gemeente Mặgurele loopt alles binnen een half uur op rolletjes. Het eerste paard van Monicka heeft hele lange hoeven en het valt niet mee om dit dier in één keer fatsoenlijk te bekappen. Later loopt het paardje veel beter weg dan dat hij aankwam. Ik ben altijd trots op onze smeden; ze leveren telkens weer prachtig werk af! Alle paarden die vandaag ons veld betreden, worden door onze smeden geholpen. Bij het laatste paard valt de duisternis ineens in en het wordt tijd om op te ruimen. Het koelt snel af en met de kachel op 22 ºC rijden we naar het restaurant om aldaar gezamenlijk te eten en warm te worden.
De volgende ochtend is iedereen vroeg uit de veren en na een goed ontbijt, rijden we opnieuw naar Mặgurele. We zijn verheugd over het feit dat het droog is maar in de loop van de ochtend steekt er een gemene koude wind op. Bij aankomst staan de eerste eigenaren met hun paard te wachten. Anabele probeert de gemoederen te sussen wanneer sommige mensen willen voorkruipen. We zien veel bekende gezichten met nieuwe en bekende paarden en de daarmee gepaard gaande problemen. Schrale borstkassen, slechte hoeven, halve hoefijzers en kreupelheden passeren de revue. Gelukkig constateert Oana ook veel paarden die sinds onze ‘zwarte lijst’ zijn aangekomen in gewicht en er beter uitzien dan in het begin van ons project. Lucas heeft zijn handen vol aan een broodmagere merrie die alsmaar trapt maar met een bijzondere greep en houding krijgt hij het prima voor elkaar. Monicka treft een bijzonder vernageld paard. De nagels zijn er ingeslagen alsof het een plank in de schutting betreft. Gheorghita werkt goed mee en is na al onze bezoeken een deel van ons team geworden.
Er staan niet alleen zielige paarden op het veld maar er zijn ook veel arme mensen aanwezig. Een van onze ‘vaste klanten’ is de familie Marian. Zij hebben geen luis om dood te drukken en wonen in het dorp Copăcemi. Het paard is ernstig mager en kreupel aan vier benen. Van de staat ontvangt het gezin Lei 100 (25 euro) per maand. De kinderen gaan niet naar school. Voor de hoefsmid en de dierenarts is geen geld. Voer voor het paard kunnen zij niet kopen. Doina eet in de winter de schachten van de mais. U kunt Doina steunen in ons virtuele adoptieproject op onze site.
De Europese Unie is voor deze mensen één grote ontgoocheling. Alle inwoners van de EU hebben recht op een menswaardig bestaan. Hebben de Europese leiders de zigeunerwijken van Roemenië bekeken voordat ze groen licht gaven op 1 januari 2007? Vijf miljoen mensen (25%) leven onder de armoedegrens (bestedingspatroon van minder dan 1 dollar per dag). Deze mensen leven in krotten waar geen water, elektra, verwarming en riolering aanwezig is. Sommige mensen hebben nauwelijks kleding om aan te trekken. Menswaardig bestaan is in Roemenië van ondergeschikt belang. Zelfs in Boekarest ‘wonen’ kinderen (die verslaafd zijn aan het snuiven van verf en lijm), in bittere armoede op straat en slapen in putten. De Roemeense autoriteiten bieden geen hulp. Als ze geluk hebben kunnen de kinderen aan hun situatie ontsnappen met de steun van westerse hulpverleners die zich het lot van deze kinderen aantrekken.
Gelukkig zien we in dit project weinig kinderen. Dat is positief want het betekent dat de meesten naar school gaan. In het Roemeense onderwijs is 25 jaar na de val van de muur nog steeds een grote tegenstelling te zien tussen de autochtone kinderen en die uit de Roma zigeunergemeenschappen. Ondanks de hervormingen in het land en een wet die discriminatie tegen Roma verbiedt, is de diepgewortelde haat tegen zigeuners moeilijk uit te bannen. Ongeveer tien procent van de Roemeense bevolking behoort tot de Roma bevolking. Het grootste gedeelte van de Roma heeft nauwelijks onderwijs genoten en komt door continue achterstelling moeilijk aan het werk. Ze leven van seizoenswerk op het land en van het verzamelen en verkopen van oud ijzer, plastic en afval. Kinderen worden regelmatig op pad gestuurd om te stelen en te bedelen. Hoe vraag je in deze omstandigheden aandacht voor de schrijnende situatie van de Roemeense werkpaarden? Mensen gaan voor, wordt mij wel eens verteld maar het één sluit het andere niet uit. Dieren verdienen op onze wereld ook hulp en aandacht!
De zon hangt achter een dikke laag wolken wanneer we in het avondlicht bij 6 graden terugrijden naar ons pension. We nemen een hete douche en rijden gedrieën naar het restaurant. Onze Roemeense vrienden zijn vanavond allemaal huiswaarts gekeerd. We kiezen voor een voordelige pizzanight en na een afzakkertje in ons pension neemt iedereen tevreden afscheid van de dag.
Zaterdag belooft volgens internet zonnig maar koud te worden. Bitterkoud is het en de zon is ver te zoeken. Raluca en Alexandra praten met de paardeneigenaren en iedereen gaat welgemoed aan het werk. Monicka, Lucas, Gheorghita en Vlad werken gestaag door en ontfermen zich over alle paarden die op de lijst staan. Het is nog maar 2 graden en de oostenwind uit Oekraïne wordt steeds beter voelbaar en kruipt in onze botten. Zelfs de smeden, die hard aan het werk zijn, bibberen van de kou en komen regelmatig hun handen warmen bij de oven. In november staat ons team regelmatig te zweten in een T-shirt maar deze keer valt de winter wel heel vroeg in. Niet iedereen van de lijst komt naar het werkveld vandaag. De paardeneigenaren hebben niet allemaal een warme winterjas en dichte schoenen. We kunnen het niemand kwalijk nemen met deze weersomstandigheden. Toch verschijnen er nog spontaan een aantal mensen met paarden waar we nu tijd voor hebben. Wanneer we voor de laatste keer naar de eetgelegenheid rijden om op te warmen, worden we getrakteerd op sneeuw. Het wintergevoel is compleet. Na een grondige evaluatie en het bespreken van plannen voor 2015, rijden we in de sneeuw naar een hotel vlakbij het vliegveld. We zullen de volgende ochtend vroeg uit de veren moeten voor onze terugreis naar Dortmund.
Stichting Roemeense Paarden in Nood hoopt in het nieuwe jaar ook weer op uw steun te mogen rekenen zodat we ons kunnen blijven inzetten voor mens en paard in Roemenië.
Deze reis werd volledig mogelijk gemaakt door de Moyra Stava Morena Stichting waarvoor onze hartelijke dank!
Miryam Leenaars
DECEMBER 2014 – PLANNEN VOOR 2015
Het is de vijfde keer dat ik een blog schrijf aan het einde van het jaar en dat voelt best bijzonder. Het einde van het kalenderjaar is in zicht. Sinterklaas heeft plaats gemaakt voor de Kerstman en de kerstbomen worden in huis weer opgetuigd. Een mooi moment om terug te kijken op het afgelopen jaar.
Stichting Roemeense Paarden in Nood heeft in het afgelopen jaar veel paarden en hun eigenaren geholpen maar we hebben het financieel nog steeds niet gemakkelijk. We knopen de eindjes aan elkaar om doelen te kunnen bereiken. Ons project in Ganeasa is draaiende gehouden door hoefsmid Gheorghita Dragoi en dierenarts Oana Radu. In Oost-Roemenië heeft hoefsmid Sandu Coman de arme boeren geholpen door hun paarden te bekappen en te beslaan. Wij kijken tevreden terug op onze bezoeken aan de gemeente Magurele maar we hebben nog geen geschikte hoefsmid gevonden die het project kan overnemen. We zullen opnieuw op zoek moeten gaan naar een goede hoefsmid om de voortgang in project Magurele te waarborgen.
Helaas is project Murgeni nog niet van start gegaan, omdat voldoende financiële middelen ontbreken. De 1000 paarden in deze omgeving hebben onze steun hard nodig, daarom is de hulp van nieuwe sponsoren en donateurs noodzakelijk om deze dieren en hun eigenaren te helpen. Alle voorbereidingen zijn getroffen; zodra wij voldoende geld hebben ingezameld, zullen wij naar Murgeni afreizen met een veterinair team. Hoefsmid Sandu Coman en zijn zoon, kunnen ons assisteren in dit project.
Komend voorjaar organiseren wij een informatiebijeenkomst/workshop in Boekarest. Op deze manier hopen we potentiële hoefsmeden te vinden die aan onze projecten kunnen deelnemen. We gaan actief verder zoeken naar meer sponsoren en donateurs in Nederland en Roemenië om fondsen te werven voor project Murgeni. Het is mijn vurige wens om daar in 2015 te kunnen starten.
Actief lobbyen in Brussel om de opleiding hoefsmid in Roemenië van de grond te krijgen, met Europese subsidie, is een andere grote wens van onze stichting. Ook zullen we volgend jaar ons virtuele adoptieproject verder uitbouwen.
Ik hoop van harte dat u de Roemeense werkpaarden een warm hart zult blijven toedragen en dat wij ook in 2015 op uw steun mogen rekenen!
Namens het bestuur van Stichting Roemeense Paarden in Nood, wens ik u prettige feestdagen toe met een mooi uiteinde en een goed begin van het jaar 2015.
Crăciun Fericit şi la mulţi Ani!
Stichting Roemeense Paarden in Nood
Miryam Leenaars, voorzitter