Op 25 september jl. rijden hoefsmeden René Pot, Rudy Krekel en ondergetekende naar vliegveld Dortmund. Morgen vervolgen we project Magurele (5 dorpen). Afgezien van een uur vertraging verloopt de vlucht voorspoedig. Op luchthaven Otopeni worden we opgehaald door Oana, Raluca en Anabele. We halen de huurauto op en rijden achter de dames aan. Dierenarts Oana heeft haar rijbewijs gehaald maar haar topografische kennis laat te wensen over. Onderweg is gepaste snelheid op de wegen het devies. Er is geen of slechte straatverlichting. Opvallend veel Roemenen rijden voortdurend op de linker baan. Op deze manier kan slecht wegdek aan de rechter kant vermeden worden maar het is levensgevaarlijk. Langs de weg lopen mensen, honden en katten die opeens in het licht van de koplampen opdoemen. Er staan verkopers met groenten, fruit, bloemen en andere handel. Anabele zorgt ervoor dat we uiteindelijk op de plaats van bestemming aankomen. We verblijven deze keer in een hotelletje in Bragadiru dat slechts vijf kilometer van ons project gelegen is.
Na een heerlijk ontbijt wachten we op hoefsmid Gheorghita die ons vandaag de weg zal wijzen naar Magurele. In overleg met de burgemeester is er een groter terrein gevonden om te werken. Dat is prettig want de vorige locatie was aan de krappe kant. Bij aankomst staat de eerste eigenaar met paard en wagen al te wachten. Even later stroomt het vol met mensen die op de wachtlijst geplaatst willen worden voor de komende dagen. Hoefsmid Vlad Iacob zal vandaag en vrijdag ook aanwezig zijn en heeft vriendin Madalina meegenomen om de wachtlijst te beheren. Onze Roemeense vrienden van Red Panda zijn vandaag verhinderd. Terwijl de smeden aan de slag gaan, rijd ik met Oana naar het dorp voor het halen van boodschappen en enkele spullen bij de apotheek. Bij terugkomst staat er een batterij paarden op haar te wachten voor een medische check-up. Ik maak foto’s, zorg voor koffie en smeer broodjes voor de lunch. Na het middageten meldt dierenarts Alex Jitaru zich. Hij komt uit Iasi en heeft er een reis van 7 uur opzitten met de trein. Samen met Oana gaat hij verder met paarden onderzoeken, ontwormen en gebitten vijlen. De smeden werken gestaag door en de paardeneigenaren wachten allemaal geduldig op hun beurt. We eten ‘s avonds bij het enige restaurant in Magurele en de heren maken kennis met een typisch Roemeense gerecht, caşcaval pane (gebakken kaas). Ze vinden het allebei erg lekker en voor herhaling vatbaar.
De volgende dag rijden we zelf naar Magurele. De werklocatie staat al vol met paarden en we schrikken van de aantallen. Dat kunnen we nooit vandaag allemaal behappen. Nuchtere René begint aan het eerste paard en maakt zich niet druk. Even later arriveert Vlad die komt helpen om de wachtrij in te korten. Hoefsmid Dorian meldt zich ook en zal vandaag kijken en samenwerken met Gheorghita. Delia laat weten dat er een dubbele lijst is. De overzichten van Madalina en de voicemail van Raluca zijn niet samengevoegd. We laten de eigenaren weten dat het mogelijk vandaag niet meer gaat lukken en dat ze eventueel worden doorgeschoven naar morgen. De meesten hebben blijkbaar geen plannen voor vandaag en blijven wachten. Ik rijd met Delia naar het dorp voor inkopen, lunch en koffie. Ze is erg uit haar doen door een nieuwe wet in Roemenië die toestaat dat alle zwerfhonden massaal afgeslacht mogen worden. De honden worden gepakt met vangstokken of over de straat gesleept en in kleine kooien gestopt. Op het eindstation wacht ze een brute dood. Het lost niets op voor de toekomst en het is zinloos en barbaars. Daarover zijn we het eens. Ik beloof Delia contact op te nemen met Dierenhulp zonder Grenzen (dat heb ik bij terugkomst gedaan en de samenwerking tussen beide stichtingen is tot stand gekomen).
Alex en Oana behandelen paarden met antibiotica, ontwormen, maken wonden schoon en lezen mensen de les wanneer ze een te mager paard bezitten. De grasperiode is bijna voorbij en voor deze magere dieren wordt de komende winter een ware hel. Gelukkig zien we ook veel paarden die wel voldoende in het gras hebben gelopen. Negentig procent loopt min of meer kreupel. Ik fotografeer veel lange hoeven en afgesleten of gebroken ijzers. In de loop van de dag arriveert ultra mager paardje Stella. Dit lopende skelet moet een kar trekken met oud ijzer en vier personen. Oana spreekt uitgebreid met de eigenaar maar krijgt van de afgestompte en verbitterde man nauwelijks reactie. Wel belooft hij beterschap voor de volgende keer. Wat zou het toch mooi zijn als we in de toekomst een klein huisje kunnen aanschaffen met vier of vijf hectares grond. We zouden paardjes zoals Stella kunnen kopen van de eigenaar om het tijdelijk naar “onze” plek te brengen voor herstel. Hopelijk wordt deze droom ooit waarheid. Onze jongens zetten de kroon op het werk want aan het einde van de dag is het hele veld leeg en zijn er maar een paar paarden doorgeschoven naar morgen. Een geweldige prestatie!
We eten pizza in het dorp en vervolgen onze weg naar een warme douche en een gezellig samenzijn in de lobby.
De douche is onderwerp van gesprek tijdens het ontbijt. Bij mij hangt de douchekop op een aftandse haak maar René heeft het geval provisorisch opgehangen met de riem van zijn koffer. Rudi kiest voor dezelfde oplossing maar heeft het ding bevestigd met een sok. Je zou zeggen dat ze er wat mee doen als ze dat zien tijdens het schoonmaken maar zo werkt het niet in Roemenië. Waarschijnlijk vinden ze het een mooie oplossing.
Het is op zaterdag bij aankomst rustig op de werkplek. Dat duurt niet lang want uit iedere spelonk van het dorp komen opeens caii en cặruţe*te voorschijn. Raluca en Anabele leiden alles in goede banen. De wachtlijst is nog nooit zo lang geweest en we zullen eigenaren en paarden teleur moeten stellen. We vragen Gheorghita of hij nog een of twee dagen wil werken om de laatste paarden te verzorgen. In eerste instantie zegt hij neen omdat hij het te ver vindt rijden van zijn woonplaats (inmiddels heeft hij toegezegd om ook de laatste paarden van beslag te voorzien). De smeden timmeren er lustig op los en Rudi neemt dit te letterlijk en slaat op zijn duim met een hamer. Het is flink geïrriteerd maar van een pleister wil hij niet horen, ook niet als hij later opnieuw op zijn duim beukt. Voor de laatste keer bezoeken we de plaatselijke eetgelegenheid. Ze zijn eigenlijk gesloten want er is een bruiloft aan de gang maar wij mogen toch op het dakterras eten. Wij waarderen deze service zeer en genieten van een heerlijke maaltijd met onze Roemeense vrienden.
Er is een enorme hoeveelheid werk verzet door de ‘jonge honden’ René en Ruud. Ze hebben samen met Gheorghita en Vlad een zinvol en prachtig project gedraaid in de gemeente Magurele.
*caii en cặruţe: paarden en karren
Miryam