De voormalige dictator van Roemenië, Nicolae Ceauşescu, verbood de Roemenen, via de herhuisvestingspolitiek, een hond als huisdier te houden. Het gevolg; duizenden honden kwamen op straat te staan waar ze zich, in de loop der jaren behoorlijk vermenigvuldigden. Alleen al in Boekarest lopen ± 50 000 thuisloze honden rond. Omdat de straathonden door veel Roemenen als een plaag worden beschouwd, wacht hun een vreselijk lot in dodingsstations of op dodingsvelden. Ze worden opgehangen, vergiftigd of doodgegooid tegen een muur. De hongerdood in een ‘asiel’ behoort ook tot de mogelijkheden.
In februari 2008 dumpten zigeuners 8 paarden op een hondendodingsveld in Slatina, Zuid-Roemenië. De paarden waren sterk vermagerd en mishandeld. Ook paard Vodka lieten ze achter als oud vuil. Na jaren hard werken, was ze op een dag voor de kar gestruikeld. Ze had aan het gevolg van de val een scheve heup overgehouden. Ook was haar ‘verkeerde’ oog uitgestoken. Primitieve Roemeense eigenaren steken het linker oog van paarden uit. Zo heeft het paard geen oogkleppen nodig en beweegt veilig door het verkeer. Bij Vodka verwijderde men echter het rechter oog met grof geweld (zie foto). Deze onherstelbare fout maakte de merrie waardeloos als werkpaard. Ze werd zonder voer en water met zeven andere paarden op het veld achtergelaten (zie foto). Grazers sterven een langzame en pijnlijke dood (wetenschappelijk onderzoek naar grazers in 2006).
Uitgestoken oog
Dodingsveld Slatina
Deze vreselijke toestand werd gelukkig opgemerkt door een Engelse hondenstichting die zich het lot van de paarden aan trok. Na een geldinzamelingsactie transporteerden ze de paarden naar Nederland waar ze door verschillende paardenliefhebbers zijn opgevangen. Vodka belandde in Noord-Holland en knapte zienderogen op van haar hachelijke avontuur. In 2010 meldde de nieuwe eigenaresse zich bij onze stichting. Ze had door het krijgen van ander werk onvoldoende tijd om nog voor het paard te zorgen. Door het transport van de 8 paarden ontstond media aandacht waardoor wij, na een grondig onderzoek, in september 2009 onze stichting zijn gestart. Met het adopteren van Vodka was voor mij de cirkel rond. Hieronder leest u hoe Vodka in Klarenbeek terecht kwam.
Goedgemutst rijd ik met stalhulp en paardenfreak Renate naar Noord-Holland. Het laden van de merrie gaat erg moeizaam en gepaard met veel achteruit trappen. Uiteindelijk loopt Vodka de trailer in. De terugreis naar Klarenbeek verloopt zonder problemen, al krijgen we onderweg wel een enorme puist onweer op ons dak. In Klarenbeek stapt de merrie zenuwachtig en gespannen uit de trailer in afwachting van wat ik ga doen. Ik heb nog nooit een getraumatiseerd paard gehad en laat me verrassen door haar gedrag. Ze kijkt me met één oog aan; het andere oog is half uitgestoken en onder in de oogkas gezakt. Ik besluit haar voor vandaag met rust te laten en breng haar naar de paddock. Mijn andere paarden staan nieuwsgierig te kijken maar na vijf minuten is het gras toch belangrijker; de kudde graast rustig verder.
De volgende dag mag Vodka naar de wei. Wanneer ik haar een halster om doe, legt ze de oren plat in haar nek. Ik probeer haar te knuffelen en aan te raken maar ze draait zich om. Ik loop de stal uit en voel me afgewezen. Ik moet mezelf vermannen en het opnieuw proberen. Met veel geduld krijg ik het halster om haar hoofd en kan ik haar naar het gras brengen. Ze moet erg wennen en haar nieuwe paardenvriendinnen vallen in eerste instantie niet in de smaak. Na 5 dagen strijd, wordt er door de dames een vredespijp gerookt.
Vodka is ondanks alles een eerlijk en oprecht paard. Ook met één oog interpreteert ze haar omgeving voortdurend. Ze is kwetsbaar maar niets ontgaat haar. Ze is alert en tegelijk ontspannen. Vodka dwingt geduld af en laat zich niet opjagen. Haar achterdocht maakt langzaam plaats voor hersteld vertrouwen. Hiervan kunnen wij als mens heel veel leren. Het gaat nu erg goed met Roemeense Vodka. Ze is de leider van de merriekudde en in die rol functioneert ze uitstekend. Ik vind het daarom erg verdrietig dat ik haar nu moet verhuizen.
Sinds vorig jaar heb ik ernstige artrose in mijn vingers en ik zal het zware werk met mijn paarden op een laag pitje moeten gaan zetten. Om die reden heb ik besloten om de ‘zieke’ paarden eind maart te verhuizen naar Frankrijk. Vodka zal samen met paard Lasko gaan wonen op een boerderij met 70 hectares weidegrond. Zij leven daar met andere paarden in een kudde. In relatieve vrijheid kunnen ze grazen, drinken uit beekjes en beschutting zoeken onder een boom of in een enorme schuilstal.
Ik vind het nauwelijks te verdragen dat Vodka en Lasko bij mij weggaan maar ik heb eigenlijk geen keus. Ik kan het me niet permitteren dat ik over tien jaar mijn handen niet meer zal kunnen bewegen. Eind maart breng ik ze zelf naar Frankrijk. Ik kies voor midden Frankrijk omdat het er niet voortdurend regent en de temperatuur in de zomer oploopt tot gemiddeld 28 ºC. Het milde klimaat maakt het leven ‘in de natuur’ tot een paradijs. De overige vier paarden blijven voorlopig in Klarenbeek maar ik zal per jaar moeten bekijken of de hoeveelheid werk haalbaar blijft. Al met al een treurige situatie, die voor een paardenliefhebber zoals ik een hard gelach is. Wat is mooier dan je eigen paarden naast je huis te zien lopen en altijd om je heen te hebben? Persoonlijk kan ik me geen fijner leven voorstellen. Op dit moment ben ik overspoeld door intense gevoelens en maken belemmerende patronen het leven anders dan ik ervan verwacht had. In de zoektocht die komen gaat, zal berusting het enige antwoord zijn. Uiteindelijk zal ik moeten accepteren, net als Vodka, om het leven te nemen zoals het zich aandient.
Vodka in Roemenië
Vodka in Nederland